لفجن

لغت نامه دهخدا

لفجن. [ ل َ ج ِ ] ( ص نسبی ) دارنده لب سطبر. درشت لفج. کلان لفج :
خداوندم زبانی روی کرده ست
سیاه و لفجن و تاریک و رنجور.

منوچهری.

سر لفجنان را درآرد به بند
خورد چون سر و لفجه گوسفند.

نظامی.

|| لفج. ( برهان ) :
دهان و لفجنش از شاخ شاخی
به گوری تنگ میماند از فراخی.

نظامی.

(لَ جِ ) (ص . ) لفچن ، کسی که لب بزرگ و ستبر دارد.

کسی که لب بزرگ و ستبر داشته باشد.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید