لعل فشان. [ ل َ ف َ /ف ِ ] ( نف مرکب ) فشاننده و پاشنده لعل : پای سهیل از سر نطع ادیم لعل فشان بر سر در یتیم.نظامی. || از صفات ساقی است. ( آنندراج ). ساقی باده ریز : لعل فشان ساقی زرین کمرگشته چو خورشید فلک لعل گر.میرخسرو ( از آنندراج ).|| شیرین زبان.
( صفت ) ۱- آنکه لعل و جواهر دیگر افشاند : پای سهیل از سر نطع ادیم لعل فشان بر سر در یتیم . ( نظامی لغ. ) ۲- باده ریز : لعل فشان ساقی زرین کمر گشته چو خورشید فلک لعل گر . ( امیر خسرو آنند . لغ. )