لعل فشان

لغت نامه دهخدا

لعل فشان. [ ل َ ف َ /ف ِ ] ( نف مرکب ) فشاننده و پاشنده لعل :
پای سهیل از سر نطع ادیم
لعل فشان بر سر در یتیم.
نظامی.
|| از صفات ساقی است. ( آنندراج ). ساقی باده ریز :
لعل فشان ساقی زرین کمر
گشته چو خورشید فلک لعل گر.
میرخسرو ( از آنندراج ).
|| شیرین زبان.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱- آنکه لعل و جواهر دیگر افشاند : پای سهیل از سر نطع ادیم لعل فشان بر سر در یتیم . ( نظامی لغ. ) ۲- باده ریز : لعل فشان ساقی زرین کمر گشته چو خورشید فلک لعل گر . ( امیر خسرو آنند . لغ. )

فرهنگ عمید

۱. آن که لعل بیفشاند.
۲. [مجاز] آن که بادۀ لعل فام در ساغر بریزد.

پیشنهاد کاربران

بپرس