لظى

[ویکی اهل البیت] هشتمین نام دوزخ، «لَظی» است.
برخی از واژه شناسان، این واژه را به زبانه و شعله خالص آتش، تفسیر کرده اند و برخی از آنان آن را به معنای آتش می دانند. خلیل بن احمد فراهیدی می گوید: لظی: هو اللهب الخالص.
لظی، شعله ناب (بدون دود) است. اما ابن منظور می گوید: اللظی: النار و قیل: اللهب الخالص... و لظی: اسم جهنم، نعوذ باللّه منها غیرمصروف و هی معرفة لاتنوّن ولاتنصرف للعلمیّة والتأنیث، و سمّیت بذلک لأنّها أشدّ النیران.
لظی، آتش است و گفته شده شعله خالص است. لظی، نام جهنّم است که از آن به خدا پناه می بریم. این کلمه غیرمنصرف است و تنوین نمی گیرد. غیرمنصرف بودنش به خاطر علم بودن و مؤنّت بودن است. نامیده شدن دوزخ به «لظی» به سبب سختترین آتش بودن آن است. بنابراین از نظر واژه شناسی، کلمه «لظی» اگر با تنوین بیاید، صفت آتش است؛ ولی اگر بدون تنوین بیاید، نام عام و یا نام خاصّ آن است البته از بعضی احادیث استفاده می شود که لظی نام یکی از درکات جهنّم است.
واژه «لظی»، تنها یک بار در قرآن آمده است: «کَلَا إِنَّهَا لَظَی × نَزَّاعَةً لِّلشَّوَی»؛ نه چنین است! آن شعله های سوزان آتش است. بر کَننده پوست سر و اندام است.
مرجع ضمیر «إنّها» در این آیه اگر «نار» باشد، «لظی» معنای وصفی آن را دربر دارد و دیگر نام دوزخ نخواهد بود، مانند: «فَأَنذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّی»؛ و من شما را از آتشی که زبانه می کشد، بیم می دهم.
اما اگر ضمیر «إنّها» ضمیر مبهم و یا ضمیر قصّه باشد ـ چنان که بسیاری از واژه شناسان و مفسران گفته اند ـ، «لظی» نامی از نامهای دوزخ است. گفتنی است که برخی از احادیث نیز این معنا را تأیید می نماید.

[ویکی الکتاب] معنی لَظَیٰ: زبانه می کشد(اگر آتش را لظی خوانده ، برای این است که اندرون را کباب میکند و شعلهور میسازد،درروایتی از امیر المؤمنین علی علیه السلام طبقه دوم از هفت طبقه جهنم از بالا " لظی "نام دارد)
ریشه کلمه:
لظی (۲ بار)

«لَظی» به معنای شعله خالص آتش، و یکی از نام های «جهنم» نیز می باشد، و در آیات فوق اراده هر دو معنا ممکن است.
شعله خالص و زبانه آتش. راغب می‏گوید: «اَللَّظیِ: اَللَّهَبُ الْخالِصُ» در لغت آمده: . حقا که آتش جهنم شعله خالص و بی دود است. . تَلَظَی مشتعل شدن است شما را از آتش مشتعل می‏ترسانیم. این لفظ دوباربیشتر در قرآن نیامده است.