لشی

لِشی ( به روسی: Ле́ший ) در اساطیر اسلاو، روح یا موجودی افسانه ای که حامی و نگهدارنده جنگل و حیوانات وحشی است. او از شوخی و فریب دادن افراد لذت می برد، هرچند زمانی که خشمگین باشد، اهداف او به خیانت می انجامند. او را ایزد جنگل می پنداشتند که سرور همهٔ گیاهان و جانوران بود و موفقیت یا شکست شکار را تعیین می کرد. او چماق بدست به بیان فرمانروایی خود بر جنگل می پرداخت. برخی معتقدند که او موجودی شیطانی است، اما برخی دیگر لِشی را موجودی خون گرم شبیه به فری می پندارند.
او به ندرت دیده می شود و تنها صدایش را به صورت آواز، خنده، غرش ، زوزه و سوت می توان در جنگل شنید. زمانی که لشی مشاهده می شد، تشخیص او کار آسانی نبود، چون اغلب قیافه ای به شکل یک آدم بلند قد داشت. او ظاهری شبیه به یک انسان معمولی دارد و مثل آن ها لباس می پوشد. در واقع، او به شکل یکی از آشنایان قربانی مورد نظر خود در می آید تا نوعی احساس امنیت دروغین را به او القا کند. با وجود این، بعضی جزئیات ماهیت شیطانی او را آشکار می سازند: ممکن است دکمه های پیراهنش را عوضی ببندد؛ کفشی لنگه به لنگه به پا داشت؛ چشمانش به طرز عجیبی رنگ پریده یا حتی سفید و سبز باشد؛ خونی به رنگ آبی داشت که باعث می شد گونه هایش سایه ای آبی رنگ داشته باشند؛ یا ابروها، مژه و گوش راست نداشته باشد؛ همچنین فاقد سایه، ردپا، کلاه و کمربند است.
در جنگل های بومی متعلق به خود، لشی آن قدر بزرگ است که قدش از بلندترین درختان هم بلندتر است، اما زمانی که فراتر از این محدوده قدم بردارد، آن قدر کوچک می شود که پشت یک علف پنهان شود. اگر بیش از یک لشی در یک جنگل ساکن باشد، آن ها بر سر حقوق ارضی و تصرف قلمرو با یکدیگر به نزاع می پردازند که باعث بروز توفان های شدید و شکستن درختان می شوند. او ریش و موهایی از جنس علف داشت و گاهی اوقات دارای پیکری پشمالو، دم، سم هایی چنگال دار و شاخ به تصویر کشیده می شد. لِشی توانایی دگرپیکری به هر شکل، حیوانات یا گیاهانی که در جنگل زندگی می کنند را داشت، بخصوص می توانست به شکل خرس یا گرگ کاکستری در آید، زیرا تصویر بر این است که با این دو حیوان رابطهٔ نزدیکی دارد.
اگر فردی با یک لشی دوست می شد، در نهایت به آن ها اسرار سحر و جادو را آموزش می داد. کشاورزان و چوپانان با لشی عهد و پیمان می بستند تا از محصولات و گوسفندهای خود محافظت کنند. یکی از ویژگی های رفتاری لشی بیش از سایر خصوصیات او با ماهیت پیش بینی ناپذیر جنگل ارتباط داشت و دهقانان از آن بسیار واهمه داشتند. این ویژگی توانایی به بیراهه بردن آدم ها و حیوانات و تغییر علایم راه ها و کورکردن مسیرها بود. وی با این کار آدم ها را وادار می کرد آن قدر به دور خود بچرخند که از خستگی و گرسنگی از پا در آیند یا در یک آبکند یا مرداب سقوط کنند. برای پیدا کردن راه خروجی، افراد می بایست لباس های خود را پشت و رو بپوشند یا با خواندن دعا و ورد یا رسم علامت صلیب، خود را در مقابل لشی محفوظ بدارند. آن ها همچنین به مخفی کردن تبرهای هیزم شکنان معروف هستند. [ ۱]