لذع.[ ل َ ] ( ع مص ) سوختن آتش. ( منتهی الارب ). سوزانیدن. ( تاج المصادر ) ( زوزنی ). اِحراق. بسوختن. ( زمخشری ). سوختن آتش کسی را. صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: باذال معجمه نزد پزشکان کیفیتی است بسیار نافذ و لطیف و آن ، گاه اتصال تفرقی کثیرالعدد متقارب الوضع و صغیر المقدار ایجاد کند و ازینرو تفرقها بالانفراد محسوس نباشد اما من حیث المجموع مانند الم و درد واحدی نماید پس لذع همان کار کند که از فرط حرارت مقتضی نفوذ و لطف انجام گیرد. پس لذع تابع حرارت باشد. و شیئی را که این کیفیت در او احداث میشود لذاع و لاذع نامند مانند خردل که در مورد ضماد استعمال گردد. کذا فی شرح الاشارات و بحر الجواهر. || برگردانیدن آتش گونه چیزی را. ( منتهی الارب ). پرهودن. || رنجانیدن دوستی دِل کسی را. ( منتهی الارب ). || سوزش دادن کسی به زبان. گویند نعوذ باﷲ من لواذعه. ( منتهی الارب ). حذو. گزیدن . || ناسزا گفتن. || نیم داغ کردن شتر را؛ یقال لذع بعیره لذعة او لذعتین اذا وسمه بطرف المیسم رکزة او رکزتین. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
( مصدر ) ۱- سوزانیدن ( آتش ) احتراق . ۲- سوزش دادن زبان کسی را زبان گز شدن . ۳- کیفیتی است بسیار نافذ و لطیف که من حیث المجموع مانند الم و درد و احدی نماید . پس لذع همان کار کند که از فرط حرارت مقتضی نفوذ و لطف انجام گیرد پس لذع تابع در او احداث میشود لذاع و لاذع نامند مانند خردل که در مود ضماد استعمال گردد: سده و دیدان و استسقا و سل کسر و ذات الصدر و لذع و درد دل . ( مثنوی . چا . خاور . ص ۳٠۷ ) توضیح در مثنوی نیکلسون یافته نشد . سوختن آتش . سوزانیدن
فرهنگ عمید
۱. با زبان و سخن زشت کسی را آزردن. ۲. [قدیمی] سوختن.
