لجف
لغت نامه دهخدا
لجف. [ ل َ ج َ ] ( ع اِ ) کندگی کرانه خوابگاه آهو. || مغاکی بر کرانه چاه. جای آب خورد از حوالی تک چاه. || میانه رودبار. ( منتهی الارب ). میانه رود. ( مهذب الاسماء ). میانه وادی. ( منتخب اللغات ). || ایستادنگاه توجبه ( یعنی سیلاب ). ج ، الجاف. || چاه سرتنگ فراخ شکم. ( منتهی الارب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید