لبید بن ربیعه

لَبید بن ربیعه ( ـ۴۱ق)
شاعر عرب سرای اسلام. از تیره ای مهم از قبیلۀ عامر بن صَعصَعه بود. پس از ظهور اسلام مسلمانی متدین شد؛ ابیاتی چند در نعت پیغمبر اسلام بدو نسبت داده اند. شهرت لبید به مراثی، هجاها و قصاید، به ویژه معلقۀ او در ماتم برادرش اَربَد، است. حساسیت لبید در برابر تحولات زمانه در شعرش منعکس است و در مقایسه با دیگر شاعران عصر جاهلی، مفاهیم قرآنی، چون پرستش خداوند و تسلیم به مشیت او، در سروده هایش بیشتر یافت می شود. بیهودگی سعی انسان و مصائب سالخوردگی، از عناصر برجستۀ شعر لبید است. دیوان او، که به زبان آلمانی نیز ترجمه شده، به چاپ رسیده است (وین، ۱۸۸۰؛ کویت، ۱۹۶۲).