لبه واریخته، سُفال
لبه واریخته، سُفال
(یا: کاسۀ لَبه واریخته) کاسه ای است شبیه گلدان با حداکثر ارتفاع پانزده و قطر دهانۀ ۲۴ سانتی متر، از شاخص های دورۀ فرهنگی اوروک (حدود ۳۵۰۰ تا ۳۲۰۰پ م) و آغاز نگارش در جنوب غرب ایران و بِینُ النَّهرین. باستان شناس ایرانی، عزت الله نگهبان، آن را معادل انگلیسی beveled rim bowl برگزیده است. سفال لبه واریخته با چرخ سفالگری و به صورت کارگاهی و انبوه تولید می شد. دربارۀ آن نظریات متعددی چون: پخت نان، ظرف پیشکش نذورات به معابد، تهیۀ مواد لبنی و توزیع جیرۀ غذایی کارکنان معابد مطرح شده است. به نظر می رسد که در دورۀ اوروک کارفرمایان و کاهنان معابد، برای توزیع جیرۀ غذایی یکسان، کاسه هایی با وزن و اندازۀ استاندارد داشته اند.
لبه واریخته، سُفال
(یا: کاسۀ لَبه واریخته) کاسه ای است شبیه گلدان با حداکثر ارتفاع پانزده و قطر دهانۀ ۲۴ سانتی متر، از شاخص های دورۀ فرهنگی اوروک (حدود ۳۵۰۰ تا ۳۲۰۰پ م) و آغاز نگارش در جنوب غرب ایران و بِینُ النَّهرین. باستان شناس ایرانی، عزت الله نگهبان، آن را معادل انگلیسی beveled rim bowl برگزیده است. سفال لبه واریخته با چرخ سفالگری و به صورت کارگاهی و انبوه تولید می شد. دربارۀ آن نظریات متعددی چون: پخت نان، ظرف پیشکش نذورات به معابد، تهیۀ مواد لبنی و توزیع جیرۀ غذایی کارکنان معابد مطرح شده است. به نظر می رسد که در دورۀ اوروک کارفرمایان و کاهنان معابد، برای توزیع جیرۀ غذایی یکسان، کاسه هایی با وزن و اندازۀ استاندارد داشته اند.
wikijoo: لبه_واریخته،_سفال