لباس ورزش باستانی

شلواری کوتاه تا زیر زانو، چسبان، با طرح بته جقه به رنگ قرمز و قهوه ای با دوخت های بسیار نازک طلایی رنگ. بالاتنه باید لخت باشد و این یادگار دوران عیاران و شاطران است که هنگام نبرد بالاپوش را درمی آوردند و به جنگ می پرداختند. ورزش با لباس غیرورزشی در زورخانه ممنوع است. ورزشکار فقط باید شلوار ورزشی خود را به پای داشته باشد و لنگی بر روی آن بندد، ولی در صورت سرد بودن هوا می تواند با پیراهن وارد گود شود؛ بعد از قدری ورزش و گرم شدن، پیراهن را از تن خارج کند. پهلوان و پیش کسوت ها می توانند دامن لُنگ خود را آزاد بگذارند، ولی نوچه ها و تازه کارها حتماً باید دامن لُنگ را از وسط پای بالا کشیده و روی لُنگ استوار کنند. لچکی بستن لُنگ (یعنی گوشۀ طرف راست لنگ را به طرف چپ بدن آوردن) نهی شده است، مگر برای ورزشکاران آزموده و پیش کسوت؛ تصور می رود این رسم برای شناخته شدن پیش کسوت و امتیاز او نسبت به مبتدی وضع شده باشد. لُنگ زورخانه از نوع لنگ هایی است که در حمام ها به کار می رود، ولی برخی ورزشکاران لنگ های ابریشمی مخصوص از بافته های کاشان و یزد برای خود دارند. نوعی دیگر از لنگ نیز در زورخانه ها مرسوم بود به نام «فَتَنی» (بر وزن وَطَنی» که اکنون دیده نمی شود، ولی نام آن هنوز از ورزشکاران قدیمی شنیده می شود). «تنبان نطعی» یا «تُنکه»، نام لباس کشتی است و شلواری است چرمی که تا زیر زانو می آید و در قدیم آن را «تنبان نطعی» می گفتند. بعدها اصطلاحاً آن را «تُنکه» نامیدند.