لباس سنتی تایلند

لباس سنتی تایلندی که به نام chut Thai ( تای: ชุดไทย ) شهره است، لباسی است که توسط مردان، زنان و کودکان پوشیده می شود. لباس تایلندی مخصوص خانمها معمولاً از یک پانونگ یا چونگ کرابن، یک بلوز و یک صبحی تشکیل شده است. زنان شمالی و شمال شرقی تایلند ممکن است به جای فونگ نون و کونگ کروبن یا یک پیراهن یا یک پالتوی سئویا لباس مجلسی بپوشند. اما لباس مخصوص آقایان شامل یک شلوار چانگ کرابن یا شلوار معمولی، پیراهن الگوی راج، جوراب های سفید به طول زانو و یک صبحی است. این لباس برای مردان شمالی تایلندی متشکل از یک سادو، یک ژاکت سفید به سبک مانچو و گاهی اوقات یک هوآوی است. در مناسبت های رسمی، ممکن است افراد تصمیم بگیرند که به اصطلاح رسمی لباس ملی تایلند را بپوشند.
از نظر تاریخی، هر زن و مرد تایلندی، خود را با یک دستمال پارچه ای به نام chong kraben می پوشیدند. مردان برای پوشاندن کمر تا نیمی از پایین ران، کراوبن چانگ خود را پوشانده بودند، در حالی که زنان کراوبن چانگ خود را به دور کمر تا پایین زیر زانو می پوشند. اعضای اشراف زاده در حضور در امور سلطنتی، از لباس های ابریشمی به نام خرویی و یک کلاه بلند، به نام لمفوک استفاده می کردند. سینه های برهنه و پاهای برهنه به عنوان بخشی از کد لباس رسمی تایلند پذیرفته شدند و در نقاشی های دیواری، نسخه های خطی مصور، و عکس های اولیه تا اواسط دهه ۱۸۰۰ مشاهده می شوند. قبل از قرن بیستم، نشانگرهای اصلی که در لباس تایلندی از کلاس برجسته بودند، استفاده از پارچه های نخی و ابریشمی با نقوش چاپی یا بافته شده بود، اما هم متداول و هم رویال ها به طور یکسان پوشیده بودند، نه لباس دوخته شده. لباس سنتی تایلندی در دوره Rattanakosin به طور قابل توجهی تغییر کرد. [ ۱] [ ۲]
پیش از دهه ۱۷۰۰، زنان و مردان تایلندی هر دو موهای خود را بلند نگه می داشتند. با این حال، پس از جنگهای برمه و سیامی در سالهای ۱۷۵۹–۱۷۶۰ و ۱۷۶۵–۱۷۶۷ و تکرار تهاجم های برمه به آوتیتایا، زنان مرکزی تایلندی شروع به بریدن موهای خود به سبک موهای خدمه کردند که تا دهه ۱۹۰۰ این مدل، مدل موی ملی باقی ماند. از دهه ۱۸۶۰ به بعد، رویال های تایلندی "به طور انتخابی آداب و رسوم و مقررات ویکتوریا را به صورت شخصیت های مدرن که در داخل و بین المللی با استفاده از تصاویر تکثیر مکانیکی تبلیغ می شدند، به تصویب رساندند. لباسهای دوخته شده، از جمله لباس دربار و لباس تشریفاتی، در زمان سلطنت پادشاه Chulalongkorn اختراع شد. فرم های لباس غربی در این دوره در بین شهر نشینان شهر بانکوک رایج شد. در اوایل دهه ۱۹۰۰، پادشاه Chulalongkorn زنان تایلندی را تشویق کرد که به جای موهای کوتاه سنتی، موهای بلندی بپوشند که بعداً در دوران سلطنت پادشاه واژیراوود به همراه پوشیدن pha sinh ( ผ้า ซิ่น ) ، دامن توبولی، به جای چانگ کرابن تبدیل شد. ( โจงกระเบน ) ، یک دستمال پارچه ای. [ ۳] [ ۴]