لاکهید اس ار ۷۱ بلک برد

لاکهید اس آر ۷۱ بلک برد. لاکهید اس آر - ۷۱ بلک برد ( به انگلیسی: Lockheed SR - 71 Blackbird ) نوعی هواپیمای شناسایی دوربرد زِبَرصوت بود که نخستین فروند آن در سال ۱۹۶۴ به پرواز درآمد و از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۹۸ در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا بود. در مجموع ۳۲ فروند از این هواپیما ساخته شد که ۱۲ فروند آن بر اثر سوانح مختلف از بین رفتند اما هیچ یک مورد اصابت آتش دشمن قرار نگرفتند. ، اس آر - ۷۱ بلک برد سریع ترین هواپیمای سرنشین دار تاریخ می باشد که از روی باند به پرواز در می آید البته نورث امریکن ایکس - ۱۵ تقریبا دو برابر آن یعنی حدود 6 ماخ سرعت دارد ولی چون به تنهایی قادر به برخاستن از باند نیست و باید از زیر بال هواپیمایی دیگر بلند شود در رده هواپیماهای استاندارد قابل پرواز محسوب نمی شود. این هواپیما بر اساس لاکهید ای - ۱۲ و لاکهید وای اف - ۱۲ ساخته شد و طراحی آن مدیون کلی جانسون است. او به همراه تیم مهندسان شرکت لاکهید، اس آر - ۷۱ را به عنوان جانشین لاکهید یو - ۲ ساختند. سرعت پرواز عادی این هواپیما ۳٫۳ ماخ در ارتفاع ۲۴ هزار متری بود. سرعت بالا و ارتفاع پروازی بسیار بالای این هواپیما باعث می شد تا در مقابل هر تهدیدی چه از سوی پدافند موشکی زمینی و چه از سوی جنگنده های رهگیر دشمن ایمن باشد. در عمل نیز در طول نزدیک به ۴ دهه فعالیت این هواپیما، هیچ گاه حتی یک فروند از آن مورد تهدید دشمن قرار نگرفت.
در آن زمان، کلی جانسون رئیس بخشی از بود که به طراحی هواگردهای پیشرفته می پرداخت ( اسکانک ورکس ) . هواپیمای لاکهید ای - ۱۱ اولین مدلی بود که تیم او در ۱۹۶۲ برای سیا طراحی کرد که با جایگزینی موتور پرت اند ویتنی جی۵۸ در آن، مدل لاکهید ای - ۱۲ معرفی شد. نمونه رهگیر آن لاکهید وای اف - ۱۲ بود و نسل بعدی آن یعنی اس آر - ۷۱، به عنوان هواپیمای شناسایی نیروی هوایی ایالات متحده معرفی شد. این هواپیما در زمینه جاسوسی هوایی برای سیا استفاده می شد و قابلیت های بسیاری برای گرفتن عکس از مناطقی که به راحتی قابل دسترسی نبودند یاکیفیت بالایی ، داشت.
مشکل اصلی در طراحی این هواپیما، حرارت تولید شده در سرعت های بالا بود؛ در نتیجه، استفاده از مواد معمول در ساخت بدنه این هواپیما ممکن نبود. به همین دلیل، در ساخت بدنه اس آر - ۷۱ از تیتانیوم وآلیاژهای آن استفاده شد. سطح بدنه تمام تیتانیومی این هواپیما، با یک رنگ مخصوص جذب کننده امواج راداری پوشانده شده بود که باعث ایجاد رادارگریزی نسبی برای آن می شد. نکته جالب در مورد این هواپیما این بود که هنگام قرار داشتن بر روی زمین، از مخزن سوخت آن در بال، بنزین نشت می کرد و راه حلی نیز برای آن وجود نداشت. زیرا هیچ ماده ای برای آب بندی قطعات بال وجود نداشت که در دمای ۴۲۶ درجه سانتی گراد ذوب نشود. طول بدنهٔ هواپیما در عدد ماخ 3 ( ۳۵۰۰ کیلومتر بر ساعت ) بر اثر حرارت به وجود آمده ناشی از نیروی درگ در سرعت بالا، ۳۲ سانتی متر افزایش پیدا می کرد ( این افزایش طول در کنکورد نیز اتفاق می افتاد ) و هنگام فرود بر اثر انبساط و انقباض قسمت هایی از مخزن سوخت سوراخ می شد. به همین دلیل، برای هر پرواز حدود ۳۵ ساعت کار تعمیراتی بر روی هواپیما نیاز بود.