لاواه

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
اوه (۲ بار)
ل (۳۸۴۲ بار)

تأسف. کلمه ایست که در مقام نالیدن از فشار و درد گفته می‏شود در نهج البلاغه هست که در وقت یادآوری شهیدان صفّین فرمود «اُوِّهِ عَلی اِخوانی الّذینَ قَرَؤُاالْقُرآنَ فَاَحْکَمُوهُ» اوّ صیغه مبالغه است از اوه مثل راغب گوید: آواه کسی است که ترس از خدا را آشکار کند، در نهایه آنرا بسیار نضرّع کننده گفته است یعنی ابراهیم بسیار تضرّع کن و بردبار است. در اصول کافی کتاب دعاباب اول از امام باقر «علیه السلام» نقل شده است که اوّاه را بسیار دعا کننده فرموده است و در حاشیه از طبرسی نقل شده: اوّاه بسیار دعا کننده و بسیار گریه کننده است ابن عباس چنین گفته و آن را ابی عبداللّه «علیه السلام» مروی است.