لا ماسو

لاماسو (Lamasu)
در ادبیات اَکَدی باستان، به حیوان اساطیری نیمه انسان ـ نیمه گاوی اشاره دارد که مظهر پلیدی ستیزی است. در ادبیات باستان شناسی خاورمیانه، لاماسو به پیکرۀ سنگی غول آسایی گفته می شود که به شکل گاو نر بال دار با سردیس مردی است که ریشی انبوه، چشمانی نافذ، گوش های تیز و کشیده و دارای گوشواره است و کلاه خدایان بر سر دارد. معروف ترین لاماسوها به هنر آشور تعلق دارند. لاماسوهای آشوری پنج پا هستند؛ حال آن که لاماسوهای هخامنشی چهار پا دارند. آشوریان، لاماسوها را بر سر در کاخ ها می نهادند تا پلیدی را بزدایند. لاماسوهای سر در کاخ سارگون دوم آشوری در دورشاروکین (خرساباد در عراق امروزی) بسیار معروف اند. لاماسوهای تخت جمشید از هنر آشور تقلید شده اند. لاماسو را در هنر عیلام، اورارتو و بابل نیز می بینیم. اورارتوها، لاماسو را کوچک و از جنس برنز می ساختند. لاماسو در هنر عیلامی به شکل نقوش بر روی سفال و ظروف سنگی یا آجرهای لعابدار معابد انداخته می شد. برخی لاماسو را نماد خدای فینیقی بعل می دانند که در لبنان و فلسطین باستان پرستش می شد و آیین پرستش آن در هزارۀ اول پ در بین النهرین و ایران هم رواج یافته بود.