لامارتین آلفونس ماری لویی دو. لامارتین، آلفونس ماری لوئی دو (۱۷۹۰ـ۱۸۶۹)(Lamartine, Alphonse Marie Louis de)
لامارتین، آلفونس ماری لوئی دو
شاعر فرانسوی. ازجمله شعرهای رمانتیک اوست: تأملات شاعرانه (۱۸۲۰)، تأملات تازه (۱۸۲۳)، هماهنگی های شاعرانه و مذهبی (۱۸۳۰)، و تاریخ ژیروندیان (۱۸۴۷) که به انگیزۀ انقلاب ۱۸۴۸ کمک کرد. نخستین کسی بود که تمایلاتی فردی در شعر خود داشت و پیوندی بی واسطه با مخاطبانش ایجاد کرد. خطیبی معروف بود و در ۱۸۳۳ به مجلس نمایندگان راه یافت و در مقام نماینده چندین سال خدمت کرد. از رهبران انقلاب و در حکومت موقت (۱۸۴۸) وزیر امور خارجه بود. در انتخابات ریاست جمهوری از لوئی ناپلئون (ناپلئون سوم) شکست خورد. لامارتین در ماکون به دنیا آمد و بنابه سنت خانوادگی به مقام افسری گارد سلطنتی لوئی هجدهم رسید (۱۸۱۴). پس از آن وابستۀ سفارت فرانسه در ناپل شد و در زمان تفوق بوربون ها به منصب های سیاسی مهمی رسید. هنگامی که در ایتالیا بود تأملات تازۀ شاعرانه، مرگ سقراط (۱۸۲۴)، آخرین نغمۀ سفر زیارتی چایلد هارولد (۱۸۲۵)، و هماهنگی های شاعرانه و مذهبی را نوشت. برنامۀ سفری طولانی به شرق سبب نوشتن کتاب منثور سفر به شرق (۱۸۳۵) شد. کتاب ژوسلن، داستان کشیشی روستایی، در ۱۸۳۶ منتشر شد؛ سقوط یک فرشته در ۱۸۳۸ و حاصل اندیشه های شاعرانه در ۱۸۳۹ به چاپ رسید؛ اما در همین دوره بیشتر در مقام خطیب مشهور بود نه شاعر. لامارتین نمایندۀ ماکون بود (۱۸۳۷ـ۱۸۴۸) و در انقلاب ۱۸۴۸ او را «مرد فرانسه» و مدافع پرچم سه رنگ علیه سرخ ها می دانستند. تمایلش به میانه روی در حکومت موقت به کاهش محبوبیتش انجامید و در نامزدی برای ریاست جمهوری رأی بسیار کمی به دست آورد؛ از آن پس برای همیشه فعالیت های سیاسی را کنار گذاشت. لامارتین در بازنشستگی رمان هایی نوشت که عبارت اند از رافائل (۱۸۴۹)، سنگ تراش سن پوان (۱۸۵۱)، و گرازیلا (۱۸۵۲)، و آثار زندگی نامه ای بیان رازها (۱۸۴۹) و بیان رازهای جدید (۱۸۵۱). در دورۀ امپراتوری به فقری عظیم دچار شد و برای امرار معاش آثاری نازل همچون کتاب درس های خانوادگی ادبیات (۱۸۵۶ـ۱۸۶۹ ) و مجموعۀ اشعارالهام ها (۱۸۵۴) را منتشر کرد. با آن که در ۱۸۶۸ حکومت مستمری خوبی برای او درنظر گرفت، اما محرومیت هایش او را از پا انداخت و نتوانست چندان که باید از آن بهره ببرد.
لامارتین، آلفونس ماری لوئی دو
شاعر فرانسوی. ازجمله شعرهای رمانتیک اوست: تأملات شاعرانه (۱۸۲۰)، تأملات تازه (۱۸۲۳)، هماهنگی های شاعرانه و مذهبی (۱۸۳۰)، و تاریخ ژیروندیان (۱۸۴۷) که به انگیزۀ انقلاب ۱۸۴۸ کمک کرد. نخستین کسی بود که تمایلاتی فردی در شعر خود داشت و پیوندی بی واسطه با مخاطبانش ایجاد کرد. خطیبی معروف بود و در ۱۸۳۳ به مجلس نمایندگان راه یافت و در مقام نماینده چندین سال خدمت کرد. از رهبران انقلاب و در حکومت موقت (۱۸۴۸) وزیر امور خارجه بود. در انتخابات ریاست جمهوری از لوئی ناپلئون (ناپلئون سوم) شکست خورد. لامارتین در ماکون به دنیا آمد و بنابه سنت خانوادگی به مقام افسری گارد سلطنتی لوئی هجدهم رسید (۱۸۱۴). پس از آن وابستۀ سفارت فرانسه در ناپل شد و در زمان تفوق بوربون ها به منصب های سیاسی مهمی رسید. هنگامی که در ایتالیا بود تأملات تازۀ شاعرانه، مرگ سقراط (۱۸۲۴)، آخرین نغمۀ سفر زیارتی چایلد هارولد (۱۸۲۵)، و هماهنگی های شاعرانه و مذهبی را نوشت. برنامۀ سفری طولانی به شرق سبب نوشتن کتاب منثور سفر به شرق (۱۸۳۵) شد. کتاب ژوسلن، داستان کشیشی روستایی، در ۱۸۳۶ منتشر شد؛ سقوط یک فرشته در ۱۸۳۸ و حاصل اندیشه های شاعرانه در ۱۸۳۹ به چاپ رسید؛ اما در همین دوره بیشتر در مقام خطیب مشهور بود نه شاعر. لامارتین نمایندۀ ماکون بود (۱۸۳۷ـ۱۸۴۸) و در انقلاب ۱۸۴۸ او را «مرد فرانسه» و مدافع پرچم سه رنگ علیه سرخ ها می دانستند. تمایلش به میانه روی در حکومت موقت به کاهش محبوبیتش انجامید و در نامزدی برای ریاست جمهوری رأی بسیار کمی به دست آورد؛ از آن پس برای همیشه فعالیت های سیاسی را کنار گذاشت. لامارتین در بازنشستگی رمان هایی نوشت که عبارت اند از رافائل (۱۸۴۹)، سنگ تراش سن پوان (۱۸۵۱)، و گرازیلا (۱۸۵۲)، و آثار زندگی نامه ای بیان رازها (۱۸۴۹) و بیان رازهای جدید (۱۸۵۱). در دورۀ امپراتوری به فقری عظیم دچار شد و برای امرار معاش آثاری نازل همچون کتاب درس های خانوادگی ادبیات (۱۸۵۶ـ۱۸۶۹ ) و مجموعۀ اشعارالهام ها (۱۸۵۴) را منتشر کرد. با آن که در ۱۸۶۸ حکومت مستمری خوبی برای او درنظر گرفت، اما محرومیت هایش او را از پا انداخت و نتوانست چندان که باید از آن بهره ببرد.