لاطی
لغت نامه دهخدا
لاطی ٔ. [ طِءْ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از لطاء به معنی دوسیدن به زمین و چسبیدن. ( از منتهی الارب ): و هو نبات لاطی مع الارض لَه رؤس رخوة. ( ابن البیطار ). چسبنده به زمین. || قبری لاطی ٔ؛ گوری با زمین هموار. ( مهذب الاسماء ).
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید