لاضرورت ذاتی. [ ض َ رَ ت ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) ( اصطلاح منطق ) و آن قیدی است که قضیه مطلقه عامة را بدان مقید کنند. معنی قضیه مطلقه عامة این است که ثبوت نسبت در یکی از ازمنه ثلاثه محقق است چنانکه گوئیم : کل انسان متنفس بالفعل و چون این قضیه را به لاضرورت مقید سازند، معنی چنان باشدکه این نسبت مادام که ذات موضوع موجود باشد ضروری نیست بلکه توان نقیض آن موجود شود. مثال : کل انسان متنفس بالفعل لا بالضرورة؛ یعنی لاشی من الانسان بمتنفس بالامکان العام. پس مطلقة عامه مقید به لاضرورت ذاتی مرکب از دو قضیه باشد: یکی مطلقه عامه و دیگری ممکنه عامه و یکی از دو قضیه موجبه بود و دیگری سالبه.
