لادیسم ( به فرانسوی: Luddisme ) یا لادایت ( به انگلیسی: Luddite ) یک جنبش اجتماعی از صنعتگران نساجی بریتانیا در قرن نوزدهم بود که عمدتاً به وسیلهٔ تخریب ماشین آلات بافندگی، در برابر تغییراتی که بر اثر انقلاب صنعتی ایجاد شده بود اعتراض کردند، چرا که آن ها احساس کرده بودند که این تغییرات باعث از دست رفتن شغلشان می شود و تمامی شیوه های زندگی آنان را تغییر خواهد داد.
... [مشاهده متن کامل]
به این جنبش تاریخی درانگلستان باید در زمینهٔ حال و هوای دوران سخت اقتصادی حاصل از جنگ های ناپلئونی، و اهانت آمیز بودن شرایط کار در کارخانه های نساجی جدید نگریست. اصطلاح «لادایت» Luddite از آن به بعد برای توصیف کسانی که با صنعتی شدن یا فناوری های جدید مخالفت می کنند استفاده شده است. جنبش لادایت، که در سال ۱۸۱۱ و ۱۸۱۲ هنگامی که چرخها و قطعات ماشین آلات کارخانه بافندگی توسط بافندگان دست باف سوزانیده شد، آغاز گردید، نام خود را از پادشاه افسانه ای «لاد» Ludd گرفته است. این جنبش برای مدت کوتاهی آنچنان قوی بود که از آن صدای جنگ با ارتش بریتانیا به گوش می رسید. اقدامات انجام شده توسط دولت بریتانیا در مواجهه با این جنبش، شامل یک محاکمه دسته جمعی در «یورک» بود که در سال ۱۸۱۲ صورت گرفت و به تعداد زیادی اعدام و تبعید و محکومیت کیفری منجر گردید.
اعتراض اصلی لادایتها بود که عرضه و معرفی دستگاه بافندگی خودکار، شغل جدیدی بود که می توانست توسط کارگر ارزان و نسبتاً غیر متخصص نیز انجام گیرد و در نتیجه باعث می شد که بسیاری از کارگران ماهر منسوجات شغل خویش را از دست بدهند. ادعای اصلی و اولیهٔ لادایت ها توسط فردی باعنوان «شاه لاد» رهبری گردید ( او همچنین گاهی با عنوان ژنرال لاد یا کاپیتان لاد هم شناخته می شود ) ، که امضای او در «بیانیه کارگران» در همان زمان به چشم می خورد. شاه لاد در نخستین فعالیت های لادایت ها نقش پایه ای داشت و با باور او بود که دو کارخانه بزرگ جوراب بافی در روستای آنستی Anstey، لایسسترشایرLeicestershire در سال ۱۷۷۹ نابود شده بود. در آن زمان در انگلستان، آسیب زدن به ماشین آلات می توانست به مجازاتهای سنگین یا حتی اعدام منجر شود، و احتمالاً همین باعث می شد که برخی برای محافظت از خودشان به استفاده از نام های ساختگی روی بیاورند.
... [مشاهده متن کامل]
به این جنبش تاریخی درانگلستان باید در زمینهٔ حال و هوای دوران سخت اقتصادی حاصل از جنگ های ناپلئونی، و اهانت آمیز بودن شرایط کار در کارخانه های نساجی جدید نگریست. اصطلاح «لادایت» Luddite از آن به بعد برای توصیف کسانی که با صنعتی شدن یا فناوری های جدید مخالفت می کنند استفاده شده است. جنبش لادایت، که در سال ۱۸۱۱ و ۱۸۱۲ هنگامی که چرخها و قطعات ماشین آلات کارخانه بافندگی توسط بافندگان دست باف سوزانیده شد، آغاز گردید، نام خود را از پادشاه افسانه ای «لاد» Ludd گرفته است. این جنبش برای مدت کوتاهی آنچنان قوی بود که از آن صدای جنگ با ارتش بریتانیا به گوش می رسید. اقدامات انجام شده توسط دولت بریتانیا در مواجهه با این جنبش، شامل یک محاکمه دسته جمعی در «یورک» بود که در سال ۱۸۱۲ صورت گرفت و به تعداد زیادی اعدام و تبعید و محکومیت کیفری منجر گردید.
اعتراض اصلی لادایتها بود که عرضه و معرفی دستگاه بافندگی خودکار، شغل جدیدی بود که می توانست توسط کارگر ارزان و نسبتاً غیر متخصص نیز انجام گیرد و در نتیجه باعث می شد که بسیاری از کارگران ماهر منسوجات شغل خویش را از دست بدهند. ادعای اصلی و اولیهٔ لادایت ها توسط فردی باعنوان «شاه لاد» رهبری گردید ( او همچنین گاهی با عنوان ژنرال لاد یا کاپیتان لاد هم شناخته می شود ) ، که امضای او در «بیانیه کارگران» در همان زمان به چشم می خورد. شاه لاد در نخستین فعالیت های لادایت ها نقش پایه ای داشت و با باور او بود که دو کارخانه بزرگ جوراب بافی در روستای آنستی Anstey، لایسسترشایرLeicestershire در سال ۱۷۷۹ نابود شده بود. در آن زمان در انگلستان، آسیب زدن به ماشین آلات می توانست به مجازاتهای سنگین یا حتی اعدام منجر شود، و احتمالاً همین باعث می شد که برخی برای محافظت از خودشان به استفاده از نام های ساختگی روی بیاورند.
