ریشه ی لائیسم در یونانی، لائوس ( مردم ) می باشد؛ و برای چیزی به کار
می رفت که مربوط به عوام ـ در مقابل اهل علم، روحانی و کلیسا ـ می بود. سپس از قرن سیزده تا شانزده که به زبان لاتین راه یافت، لائیکوس خوانده شد با معنی کلیساها و به کسی که از جمع روحانیون بیرون نمی رفت، یعنی روحانی گری را ترک نمی کرد، لائیک می گفتند. از قرن شانزده با پیدایش رنسانس، معنی این واژه نیز دگرگون شد و لائیکوس به معنی غیر کلیسائی خوانده شد و به یک مسیحی که با غسل تعمید مسیحی شده بود ولی از دستورهای کلیسا پیروی نمی کرد، لائیک گفته می شد. ( Le Petit Robert 1 )
... [مشاهده متن کامل]
این تعریف، نخست برای کشیشان روشنفکری که خواهان اصلاحات در برخی باورها و رفتار کلیسائیان بودند به کار رفت؛ زیرا حتی در قرون وسطی نیز کشیشان نو اندیشی بودند که اعتقاد داشتند شیوه ی برخورد و برخی رفتارهای کلیسائیان در دراز مدت به زیان دین خواهد بود. از این رو، این کشیشان نو اندیش هم برای خود پیروانی در میان دگراندیشان جامعه پیدا کردند که لائیک خوانده می شدند.
این روند تاریخی واژه ی لائیسم گویای این مطلب است که چون برخی روحانیون بنیادگرای مسیحی تحمل پذیرش دگراندیشان هم کیش خود را نداشتند، کسانی پیدا شدند که با وجود مسیحی بودن، از قوانین کلیسا پیروی نمی کردند؛ و کلیسائیان آنان را خارج از دین یا لائیک می خواندند. این موضوع باعث شد تا کسانی که مسیحی بودند ولی خارج از قوانین کلیسا رفتار می کردند، با تأثیرپذیری از کردارهای سختگیرانه و دافعانه ی کلیسائیان، رفته رفته دین را کنار بگذارند و خواهان جایگزینی جامعه ی مدنی به جای جامعه ی دینی شوند.
لائیسم در عربی علمانیه خوانده می شود که اگر آن را به کسر ع بخوانیم، یعنی علم گرایی و اگر به فتح ع بخوانیم، یعنی عالم یا دنیا یا دنیاگرایی.
می رفت که مربوط به عوام ـ در مقابل اهل علم، روحانی و کلیسا ـ می بود. سپس از قرن سیزده تا شانزده که به زبان لاتین راه یافت، لائیکوس خوانده شد با معنی کلیساها و به کسی که از جمع روحانیون بیرون نمی رفت، یعنی روحانی گری را ترک نمی کرد، لائیک می گفتند. از قرن شانزده با پیدایش رنسانس، معنی این واژه نیز دگرگون شد و لائیکوس به معنی غیر کلیسائی خوانده شد و به یک مسیحی که با غسل تعمید مسیحی شده بود ولی از دستورهای کلیسا پیروی نمی کرد، لائیک گفته می شد. ( Le Petit Robert 1 )
... [مشاهده متن کامل]
این تعریف، نخست برای کشیشان روشنفکری که خواهان اصلاحات در برخی باورها و رفتار کلیسائیان بودند به کار رفت؛ زیرا حتی در قرون وسطی نیز کشیشان نو اندیشی بودند که اعتقاد داشتند شیوه ی برخورد و برخی رفتارهای کلیسائیان در دراز مدت به زیان دین خواهد بود. از این رو، این کشیشان نو اندیش هم برای خود پیروانی در میان دگراندیشان جامعه پیدا کردند که لائیک خوانده می شدند.
این روند تاریخی واژه ی لائیسم گویای این مطلب است که چون برخی روحانیون بنیادگرای مسیحی تحمل پذیرش دگراندیشان هم کیش خود را نداشتند، کسانی پیدا شدند که با وجود مسیحی بودن، از قوانین کلیسا پیروی نمی کردند؛ و کلیسائیان آنان را خارج از دین یا لائیک می خواندند. این موضوع باعث شد تا کسانی که مسیحی بودند ولی خارج از قوانین کلیسا رفتار می کردند، با تأثیرپذیری از کردارهای سختگیرانه و دافعانه ی کلیسائیان، رفته رفته دین را کنار بگذارند و خواهان جایگزینی جامعه ی مدنی به جای جامعه ی دینی شوند.
لائیسم در عربی علمانیه خوانده می شود که اگر آن را به کسر ع بخوانیم، یعنی علم گرایی و اگر به فتح ع بخوانیم، یعنی عالم یا دنیا یا دنیاگرایی.