لائوتسه

«لائوتسه» در قرن پنجم یا ششم قبل از میلاد، «آیین تائو» را پایه گذاری کرد. وی از فلاسفه بزرگ چین به شمار می رود. لائوتسه به معنای حکیم سالخورده است. بنا به افسانه های چینی، نام او «وین لی» می باشد که در سال ۶۰۴ ق. م در ایالت «چو» متولد شده و در سال ۵۲۴ ق. م نیز وفات یافته است. کتاب مقدس آیین او دائو ده جینگ ( کتاب طریقت و تقوی ) شامل ۸۱ قطعه جمله قصار است.
وی بنیان گذار فلسفه و مذهب تائوئیسم است؛ مذهبی که آزادی خواه بوده و بر پایه رفتار نیک بنیان نهاده شده که تشریفات و رسوم مذهبی را بیهوده می داند. یکی از مورخان چینی به نام «سزوما چی ین» می نویسد: «لائوتسه از نیرنگ و فرومایگی سیاستمداران نفرت داشته و از شغل خود که کتابدار کتابخانه سلطنتی بوده، خسته می شود و چین را ترک می کند و هیچ کس به طور دقیق نمی داند که او در کجا و چگونه از دنیا رفته است. »
جریان تائوئیسم به عنوان یک دین ملی و میهنی در مقابل بودائیسم که یک دین بیگانه و راه یافته به چین بود، قرار گرفت.
کسی که از آیین تائو پیروی می کند، مبنای باور خود را بر وحدت وجود قرار می دهد و با دوری از سخنان و ظواهر مادی و کنار گذاشتن عقل و اصرار بر سکوت، سعی در مکاشفه قلبی برای رسیدن به اصل تائو دارد. پیروان تائو در عین عمل به دستورهای این دین می توانند از سایر ادیان نیز پیروی کنند. در آئین تائو، تقوای سه گانه زیر شهرت فراوان دارد:
اقتصاد، سادگی در زندگی، اخلاق و نیکی به همه.
تائوئیسم با جنگ و خونریزی به شدت مخالف است. قتل، دزدی، فریب، نافرمانی از پدر و مادر، لاابالی گری و عدم توجه به خانواده، گناه است و مجازات دارد.
تائو ( Tao ) به معنی راه، خدا، خرد، واژه، معنا و منطق است. تائو بی شکل و بی نام، نادیدنی، ناشنیدنی، غیرقابل درک، ولی کامل ترین و برترین است. آرام و خاموش، اما در جنب و جوش ابدی است، خود را تغییر نمی دهد، ولی عامل تمامی تغییرها و دگرگونی هاست. ابدی و بی نهایت است و ریشه هستی، مادر و آفریننده بودنی ها و همه جهان است. انسان، وابسته به زمین است و زمین وابسته به آسمان ( کهکشان ) و آسمان وابسته به تائو و تائو وابسته به خودش و بس. همه چیز از تائو سرچشمه گرفته و به سوی او باز خواهد گشت.