لا فونتن ژان دو

لا فونْتِن، ژان دو (۱۶۲۱ـ۱۶۹۵)(La Fontaine, Jean de)
لا فونْتِن، ژان دو
شاعر فرانسوی. در شاتوـ تیِری، شامپانی، زاده شد و از ۱۶۵۶ عمدتاً در پاریس زندگی کرد و با نمایش نامه نویسانی چون مولیر و راسین، و نیز بوالو، شاعر، مراوده داشت. برخی از آثارش عبارت اند از قصه ها و داستان های کوتاه منظوم (۱۶۶۵ـ۱۶۷۴)، که مجموعه ای از داستان های طنزآمیز و مضحک به نظم است، و حکایت های برگزیدۀ منظوم (۱۶۶۸ـ۱۶۹۴)، که شهرت جهانی دارد. موضوع قصه های خود را از نویسندگانی همچون بوکاتچو، آریوستو، و ماکیاولی گرفته است، در صورتی که در فابل هایش از منابع گوناگون، ازجمله ازوپ، فایدروس (فِدِر)، بابریوس، و نویسندگان قدیم دیگر و نیز از مؤلفان قرن ۱۶، مانند رابله و مارو استفاده کرده است. عشق های پسیشه و کوپیدون (۱۶۶۹) نیز از آثار اوست. لا فونتن تحت نفوذ چند تن از حامیان خود در پاریس بود، ازجمله پرنس کُنده، مادام دو لافایت، و مادام دو لا سابلیر، زنی قدرتمند و باهوش که لا فونتن را دعوت کرد تا در خانه اش منزل کند. لافونتن در آن جا بیست سال کار کرد و زندگی راحتی داشت که تا هنگام تغییر مذهب او، درست اندکی پیش از مرگش ادامه یافت. پنج کتاب قصه و دوازده فابل از لا فونتن به جا مانده است. فابل ها را، که از اشتباهات قصه ها به دور است، عموماً شاهکار او می دانند. در آن ها تنوع سبک با جدی بودن هدف درآمیخته و علاقۀ کودکان، دانشجویان، و پژوهشگران را جلب کرده است.