لئوپولد فون رانکه ( به آلمانی: Leopold von Ranke ) ( زادهٔ ۲۱ دسامبر ۱۷۹۵ - درگذشتهٔ ۲۳ می۱۸۸۶ ) تاریخ نگار اهل آلمان بود که به عنوان یکی از برجسته ترین بنیان گذاران تاریخ نگاری مدرن شناخته می شود. وی استاندارهایی برای تاریخ نویسی معاصر بنیان گذارد و بیشتر بر تاریخ سیاسی و تاریخ دیپلماتیک تمرکز داشت. [ ۱]
رانکه در شهر ویهه به دنیا آمد. آموزش او کمی در منزل و کمی در موسسهٔ شولپفورتا صورت گرفت. سال های اول زندگی او با عشق به یونان باستان، زبان لاتین و کلیسای لوتری پیوند خورد. رانکه در سال ۱۸۱۴ وارد دانشگاه لایپزیگ شد.
برای انتشار اولین کتابش در سال ۱۸۲۴ با عنوان تاریخ مردمان لاتین و آلمانی تبار از ۱۴۹۴ تا ۱۵۱۴ او به میزان زیادی از انواع وسیعی از منابع استفاده کرد که در آن زمان معمول نبود. این منابع شامل خاطرات، نامه های شخصی و رسمی، اسناد دولتی، حکم نامه های سیاسی، و روایات شاهدان عینی می شدند. به این معنا او به سمت فیلولوژی ( زبان شناسی تاریخی ) روی آورد ولی بر اسناد زمینی تأکید کرد تا متون عهد قدیم و بیگانه.
به دنبال موفقیت کتاب یادشده، به رانکه سمتی در دانشگاه برلین داده شد. در دانشگاه او عمیقاً درگیر مباحثاتی شد که بین طرفداران پروفسور فردریک کارل - که بر روی انواع مختلف دوره های زمانی متفاوت تاریخ تأکید می کرد - و طرفداران فیلسوف معروف هگل که به تاریخ به چشم یک داستان پایان ناپذیر جهانی می نگریست. رانکه از دیدگاه اول پشتیبانی می نمود و نظرگاه هگلی را تحت عنوان رهیافتی "همه کاره" مورد انتقاد قرار می داد.
عصاره روش رانکه این بود که باور نداشت نظریه های عمومی بتوانند در پهنه زمان و مکان حکمفرمایی کنند. بلکه دربارهٔ زمان می بایست بر اساس منابع اولیه نظر داد. او می گفت: "دریافت من از ایده های پیشرو این است که آن ها گرایشهای غالب هر سده هستند. این گرایشها اما فقط قابل توصیف هستند؛ نه اینکه قابل خلاصه سازی در یک مفهوم باشند. " رانکه با فلسفه تاریخ مخالف بود، خصوصاً آن گونه که توسط هگل به کار گرفته می شد. او مدعی بود که هگل نقش انسان ها در تاریخ را با تکیه بر یک ایده یا یک کلمه که محدود به یک مفهوم است نادیده می انگارد.
این عدم تأکید بر نظریه های متحدکننده، سبب شد برخی او را به تجربه گرایی بدون تفکر متهم کنند. در سده نوزدهم میلادی، کار رانکه بسیار مشهور شده بود و نظریات او دربارهٔ کاربرد تاریخ تدریجاً، نظریه غالب تاریخ شناسی غرب شد. با اینحال او در معاصران خود منتقدینی داشت همچون کارل مارکس.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرانکه در شهر ویهه به دنیا آمد. آموزش او کمی در منزل و کمی در موسسهٔ شولپفورتا صورت گرفت. سال های اول زندگی او با عشق به یونان باستان، زبان لاتین و کلیسای لوتری پیوند خورد. رانکه در سال ۱۸۱۴ وارد دانشگاه لایپزیگ شد.
برای انتشار اولین کتابش در سال ۱۸۲۴ با عنوان تاریخ مردمان لاتین و آلمانی تبار از ۱۴۹۴ تا ۱۵۱۴ او به میزان زیادی از انواع وسیعی از منابع استفاده کرد که در آن زمان معمول نبود. این منابع شامل خاطرات، نامه های شخصی و رسمی، اسناد دولتی، حکم نامه های سیاسی، و روایات شاهدان عینی می شدند. به این معنا او به سمت فیلولوژی ( زبان شناسی تاریخی ) روی آورد ولی بر اسناد زمینی تأکید کرد تا متون عهد قدیم و بیگانه.
به دنبال موفقیت کتاب یادشده، به رانکه سمتی در دانشگاه برلین داده شد. در دانشگاه او عمیقاً درگیر مباحثاتی شد که بین طرفداران پروفسور فردریک کارل - که بر روی انواع مختلف دوره های زمانی متفاوت تاریخ تأکید می کرد - و طرفداران فیلسوف معروف هگل که به تاریخ به چشم یک داستان پایان ناپذیر جهانی می نگریست. رانکه از دیدگاه اول پشتیبانی می نمود و نظرگاه هگلی را تحت عنوان رهیافتی "همه کاره" مورد انتقاد قرار می داد.
عصاره روش رانکه این بود که باور نداشت نظریه های عمومی بتوانند در پهنه زمان و مکان حکمفرمایی کنند. بلکه دربارهٔ زمان می بایست بر اساس منابع اولیه نظر داد. او می گفت: "دریافت من از ایده های پیشرو این است که آن ها گرایشهای غالب هر سده هستند. این گرایشها اما فقط قابل توصیف هستند؛ نه اینکه قابل خلاصه سازی در یک مفهوم باشند. " رانکه با فلسفه تاریخ مخالف بود، خصوصاً آن گونه که توسط هگل به کار گرفته می شد. او مدعی بود که هگل نقش انسان ها در تاریخ را با تکیه بر یک ایده یا یک کلمه که محدود به یک مفهوم است نادیده می انگارد.
این عدم تأکید بر نظریه های متحدکننده، سبب شد برخی او را به تجربه گرایی بدون تفکر متهم کنند. در سده نوزدهم میلادی، کار رانکه بسیار مشهور شده بود و نظریات او دربارهٔ کاربرد تاریخ تدریجاً، نظریه غالب تاریخ شناسی غرب شد. با اینحال او در معاصران خود منتقدینی داشت همچون کارل مارکس.
wiki: لئوپولد فون رانکه