لئون برونشویگ

یک سو می خواهد کانت و هگل را ادامه دهد و کامل کند. از سوی دیگر به افلاطون، دکارت، اسپینوزا، و حتیٰ پاسکال می پیوندد و از آنان اندیشه هایی در نظام خود می گیرد. وی هوادار ریاضیات گرایی و قراردادگرایی به غایت اصولی است و در ریاضیات بالاترین مرتبه ای را می بیند که تفکر انسانی به آن تواند رسید.