[ویکی نور] لؤلؤ و مرجان در شرط پله اول و دوم منبر روضه خوانان، تألیف حسین بن محمدتقی نوری طبرسی (1254-1320ق)، پیرامون شرایط روضه خوانی که به زبان فارسی و در سال 1319ق، نگارش آن پایان یافته است
این کتاب همراه با تحقیق و تعلیقات و پاورقی های مفید و مفصل مصطفی درایتی منتشر شده است.
کتاب با دو مقدمه از ویراستار و نویسنده آغاز شده و مطالب در دو فصل مفصل، به دو پیش شرط لازم و ضروری برای عاشوراپژوهی و عزاداری، اختصاص یافته است: اول اخلاص و دوم با تفصیل بیشتری صداقت
در مقدمه نخست، توضحیات مختصری پیرامون کتاب و نویسنده آن ارائه گردیده است
در مقدمه نویسنده، بر ثواب گریستن و گریاندن در عزای امام حسین(ع) تأکید شده و از تاریخ روضه خوانی سخن رفته است
در فصل نخست از مفاسد ریا بحث شده است و با عنایت به آیات قرآن و سخنان معصومان(ع)، خطرهای ریا در روضه خوانی به ترتیب زیر نشان داده شده است:
در ضمن از چگونگی ارتزاق از راه دین و مزدورانه روضه خوانی کردن و حرام بودن مزدخواهی در عبادت، مباحث مفیدی به میان آمده است که با تنبیه و توبیخ شدید روضه خوانان ریاکار و دین فروش، نوشته شده است. در پایان فصل، با عنوان چند تنبیه، نخست این پرسش به پیش کشیده شده است که آیا ریاکاری در عزاداری می تواند جایز باشد؟! که ضمن تخطئه این تصور باطل، تحریف رایجی که در ترجمه و توضیح تباکی، متداول و معروف است، یادآوری می گردد و سپس با مراجعه به متون حدیثی، تفسیر و ترجمه صحیحی از تباکی، ارائه می شود؛ آن چنان که دیگر شائبه تزویر و ریا پیش نمی آید و تباکی را از تصنعی و تکلفی بودن می رهاند
کتاب با دو مقدمه از ویراستار و نویسنده آغاز شده و مطالب در دو فصل مفصل، به دو پیش شرط لازم و ضروری برای عاشوراپژوهی و عزاداری، اختصاص یافته است: اول اخلاص و دوم با تفصیل بیشتری صداقت
در مقدمه نخست، توضحیات مختصری پیرامون کتاب و نویسنده آن ارائه گردیده است
در مقدمه نویسنده، بر ثواب گریستن و گریاندن در عزای امام حسین(ع) تأکید شده و از تاریخ روضه خوانی سخن رفته است
در فصل نخست از مفاسد ریا بحث شده است و با عنایت به آیات قرآن و سخنان معصومان(ع)، خطرهای ریا در روضه خوانی به ترتیب زیر نشان داده شده است:
در ضمن از چگونگی ارتزاق از راه دین و مزدورانه روضه خوانی کردن و حرام بودن مزدخواهی در عبادت، مباحث مفیدی به میان آمده است که با تنبیه و توبیخ شدید روضه خوانان ریاکار و دین فروش، نوشته شده است. در پایان فصل، با عنوان چند تنبیه، نخست این پرسش به پیش کشیده شده است که آیا ریاکاری در عزاداری می تواند جایز باشد؟! که ضمن تخطئه این تصور باطل، تحریف رایجی که در ترجمه و توضیح تباکی، متداول و معروف است، یادآوری می گردد و سپس با مراجعه به متون حدیثی، تفسیر و ترجمه صحیحی از تباکی، ارائه می شود؛ آن چنان که دیگر شائبه تزویر و ریا پیش نمی آید و تباکی را از تصنعی و تکلفی بودن می رهاند