قیم

[ویکی اهل البیت] قیم (اسامی و اوصاف قرآن). یکی از اوصاف قرآن «قیّم» به معنای استوار و مستقیم است.
«الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِی أَنزَلَ عَلَی عَبْدِهِ الْکِتَابَ وَلَمْ یَجْعَل لَّهُ عِوَجَا × قَیِّمًا لِّیُنذِرَ بَأْسًا شَدِیدًا مِن لَّدُنْهُ...»؛ ستایش خدایی را که این کتاب (آسمانی) را بر بنده خود فروفرستاد و هیچ گونه کژی در آن ننهاد؛ (کتابی) راست و درست، تا (گناهکاران را) از جانب خود به عذابی سخت بیم دهد. (سوره کهف/1-2)
در این آیه «قیّماً» صفت «الکتاب» است و با فاصله آمده و در اصل «نزل علی عبده الکتاب قیّماً» بوده است. علامه طباطبایی می فرماید: چون قرآن مشتمل بر دین قیّم است - دینی که مصالح دنیوی و اخروی انسان را تأمین کرده است؛ چنان که خود می گوید: «فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ الْقَیِّمِ»؛ (سوره روم/43) - آن را به صفت «قیّم» وصف کرده اند.
برخی گفته اند قرآن را «قیّم» گفته اند؛ چون مستقیم و معتدل است و هیچ گونه افراط و تفریط، اختلاف، تناقض، تفاوت و کژی در آن وجود ندارد.

قَیّم
رجوع شود به:قیمومت