[ویکی اهل البیت] شهر قیروان در تونس قرار دارد. در زمان معاویة بن ابی سفیان به صورت شهر درآمده و مسلمانان در آن سکونت کرده اند. این شهر در اقلیم سوم قرار دارد. طول آن 31 درجه و عرض آن 30 درجه و 40 دقیقه است.
گروهی از دانشمندان و محدثان بدان منسوبند. شهر قیروان به ساختن سجاده معروف است. پایه و اساس شکل تمام مسجدهای جامع را که در آفریقای شمالی ساخته شده می توان در مسجد بزرگ قیروان در تونس دید. دانشگاه قیروان مشهور است و بنای آن به قرن نهم می رسد.
این شهر را عقبة ابن نافع در سال 51 ه.ق بنا نمود تا مردم عرب در آن سرزمین برای سپاه خود مرکزی استوار داشته باشند.
بلاذری می گوید: چون خلافت بر معاویة بن ابی سفیان هموار گشت، وی معاویه بن حدیج سکونی را بر مصر ولایت داد و او در سال پنجاه هجری عقبة بن نافع فهری را به
افریقیه گسیل داشت. به روایتی دیگر، عقبه را خود معاویه بر مغرب ولایت داد. به هر صورت، وی با چهار هزار تن از مسلمانان به غزای افریقیه رفت و آن را فتح کرد و خطه قیروان افریقیه را ترسیم کرد. قیروان جنگلی از اشجار و درختان گز بود که به دلیل وجود درندگان و مارها و کژدمهای کشنده امکان زندگی در آن نبود.
عقبة آن خارستان را از وجود درندگان و گزندگان پاک و در آن، مسجد جامعی بنا کرد.
این شهر مقر فرمانروایان اسلامی در غرب آفریقا تا سال 800 بود، پایتخت فاطمی های اول در 909 بود.
در "بحارالانوار" حدیثی از
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نقل شده که در آن از "قیروان" به عنوان منبری از منبرهای
بهشت نام برده شده است. شهری که نامش را از واژه فارسی "کاروان" گرفته و در اشعار حافظ و مولانا و دیگر شعرای بزرگ ایرانی وارد شده است.
اهمیت قیروان در جهان اسلام به دلیل موقعیت جغرافیایی و تاریخی اش و عالمان و محدثانی که در این شهر پرورش یافته اند، پررنگ است.
