[ویکی اهل البیت] قیام زید بن علی بن حسین (ع). از بزرگترین قیامهایی که علیه نظام جائر اموی صورت گرفته است، قیام زید بن علی بن الحسین علیه السلام است؛ این قیام که در سال صد و بیست و یک هجری و به منظور امر به معروف و نهی از منکر و نیز انتقام از قاتلین شهدای کربلا در کوفه به وقوع پیوست، توانست ضربهای مهلک بر مبانی مشروعیت خلفای اموی وارد آورد.
ظلم و ستم بیحد و حصر حکام اموی و فسق و فجور آشکارشان و نیز تاخت و تاز بیباکانه آنان بر اساس و مبانی اعتقادات اسلامی روح بلند و آزاده زید را به شدت آزرده و متأثر ساخته بود. سفرهای زید به شام و برخورد زشت و زننده هشام بن عبدالملک با او در جمع درباریان و نیز اعمال و سخنانی که از خلیفه اموی در خلال این سفرها، سر زده بود نیز عزم زید را برای قیام راسختر نموده، آتش قیام را بیش از پیش در دل او شعلهورتر ساخت.
در بازگشت از سفر شام، مردم کوفه با اطلاع از ورود زید به عراق، به دنبال او رفتند و وی را در قادسیه ملاقات کردند، آنها او را به قیام فراخوانده، اعلام وفاداری کردند و سوگند یاد کردند که تا آخرین قطره خون در راه او جهاد کنند و حمایتشان را از او دریغ ندارند.
در پی اصرار زیاد کوفیان، سرانجام زید پذیرفت؛ اما سیاستمداران کهنهکار حجاز و عراق، زید را از این کار بازداشته، پیمانشکنی کوفیان را یادآور شدند. زید نیز به هر یک از آنان جوابی در خور داده آماده قیام گردید.
یوسف بن عمر - استاندار عراق - ورود زید را به کوفه برنمیتابید؛ از اینرو خواستار خروج او از شهر شده به عامل خویش در کوفه، دستور داد که همواره مزاحم زید باشد؛ اما زید برای ماندن در کوفه اصرار میورزید و به بهانههای مختلف چون اشتغال به تجارت و نیز بهانه بیماری و دعوی با طلحة بن عبیدالله بر سر مالی مشترک در مدینه، هر بار از دستور والی سر باز میزد.
او ده ماه در کوفه و بصره مخفیانه مردم را به نهضت و قیام و بیعت با خود دعوت میکرد، در این مدت زید در منازل شیعیان کوفه و بصره بسر میبرد و گاه گاهی نیز به جهت امنیتی محل سکونتش را تغییر میداد.
مردم فوج فوج به محل سکونت زید رفته و با او بیعت میکردند. نقل شده است که بیعتی که زید از مردم میگرفت، بر این اساس بود که: «ما شما را به کتاب خدا میخوانیم و سنت پیامبر او و نبرد با ستمگران و دفاع از ضعیفان و عطای محرومان و تقسیم غنیمت میان صاحبانش به مساوات و رد مظالم و باز آوردن سپاهیان دیر مانده و یاری اهل بیت علیهم السلام در مقابل مخالفان که حق ما را نشناختهاند...»
ظلم و ستم بیحد و حصر حکام اموی و فسق و فجور آشکارشان و نیز تاخت و تاز بیباکانه آنان بر اساس و مبانی اعتقادات اسلامی روح بلند و آزاده زید را به شدت آزرده و متأثر ساخته بود. سفرهای زید به شام و برخورد زشت و زننده هشام بن عبدالملک با او در جمع درباریان و نیز اعمال و سخنانی که از خلیفه اموی در خلال این سفرها، سر زده بود نیز عزم زید را برای قیام راسختر نموده، آتش قیام را بیش از پیش در دل او شعلهورتر ساخت.
در بازگشت از سفر شام، مردم کوفه با اطلاع از ورود زید به عراق، به دنبال او رفتند و وی را در قادسیه ملاقات کردند، آنها او را به قیام فراخوانده، اعلام وفاداری کردند و سوگند یاد کردند که تا آخرین قطره خون در راه او جهاد کنند و حمایتشان را از او دریغ ندارند.
در پی اصرار زیاد کوفیان، سرانجام زید پذیرفت؛ اما سیاستمداران کهنهکار حجاز و عراق، زید را از این کار بازداشته، پیمانشکنی کوفیان را یادآور شدند. زید نیز به هر یک از آنان جوابی در خور داده آماده قیام گردید.
یوسف بن عمر - استاندار عراق - ورود زید را به کوفه برنمیتابید؛ از اینرو خواستار خروج او از شهر شده به عامل خویش در کوفه، دستور داد که همواره مزاحم زید باشد؛ اما زید برای ماندن در کوفه اصرار میورزید و به بهانههای مختلف چون اشتغال به تجارت و نیز بهانه بیماری و دعوی با طلحة بن عبیدالله بر سر مالی مشترک در مدینه، هر بار از دستور والی سر باز میزد.
او ده ماه در کوفه و بصره مخفیانه مردم را به نهضت و قیام و بیعت با خود دعوت میکرد، در این مدت زید در منازل شیعیان کوفه و بصره بسر میبرد و گاه گاهی نیز به جهت امنیتی محل سکونتش را تغییر میداد.
مردم فوج فوج به محل سکونت زید رفته و با او بیعت میکردند. نقل شده است که بیعتی که زید از مردم میگرفت، بر این اساس بود که: «ما شما را به کتاب خدا میخوانیم و سنت پیامبر او و نبرد با ستمگران و دفاع از ضعیفان و عطای محرومان و تقسیم غنیمت میان صاحبانش به مساوات و رد مظالم و باز آوردن سپاهیان دیر مانده و یاری اهل بیت علیهم السلام در مقابل مخالفان که حق ما را نشناختهاند...»
wikiahlb: قیام_زید_بن_علی_بن_حسین_(ع)