قود
لغت نامه دهخدا
قود. [ ق َ ] ( ع مص ) پخته و گرد و فراهم آورده شدن آرد. || کشیدن ستور و جز آن ، خلاف سوق ، زیرا قود از جلوکشیدن است و سوق از عقب. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
قود. [ ق َ وَ ] ( ع مص ) دراز پشت و گردن شدن. ( از اقرب الموارد ) ( آنندراج ). || کشنده را بازکشتن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). قصاص : به هرچه در غالب عادة به آن قتل حاصل آید قود و قصاص واجب بود. ( تفسیر ابوالفتوح ج 1 ص 273 ). || درازی پشت و درازی گردن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || عیبی است در اسب و آن خشکی است در گردن آن گونه که اسب نتواند گردنش رابه راست و چپ بگرداند و سر خود را هنگام رفتن بالا نکند و این عیب بزرگی است. ( ازصبح الاعشی ج 2 ص 25 ).
قود. [ ق ُوْ وَ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ قائد. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به قائد شود.
فرهنگ فارسی
فرهنگ عمید
= قصاص
پیشنهاد کاربران
اسبان یا اسبان که بلگام و رسن کشند آنها را و سوار نشوند.
توی خود بودن. . .