قوای قزاق

در آغاز تشکیل، بریگاد قزاق مرکب از دو فوج سوار و یک دستهٔ موزیک بود. بعدها تشکیلات آن گسترش یافت و واحدهای پیاده و آتشبار و فوج هایی در ولایت های ایران به آن افزوده شد. در اواخر فعالیت به حد دیویزیون ( لشکر ) ارتقاء یافت که خود به چندین آتریاد ( هنگ ) تقسیم می گردید.
از فرماندهان ارشد مشهور قوای قزاق می توان کلنل لیاخوف و رضاشاه پهلوی و از فرماندهان میان رده می توان عین الله محمودی همدانی و احمد امیراحمدی را نام برد.
«قزاق» تحریف واژهٔ روسی «کازاک/Kazak» است که در فرانسه و برخی زبان های دیگر، کُزاک ( Cosaque ) تلفظ می شود. در زبان روسی قزاق ها را کازاخ می گویند که از لحاظ ریشهٔ لغوی هیچ ربطی به کازاک ( نام قومی اسلاوتبار که در اوکراین کنونی زندگی می کنند ) ندارد؛ حال آنکه مترجمان ایرانی که عمدتاً ادبیات روسیه را از زبان فرانسه ( و اخیراً انگلیسی ) به فارسی ترجمه کرده اند، این واژه را اشتباه گرفته و به دلیل عدم آشنایی با تاریخ قوم کازاک، آن را معادل قزاق گرفته و مرتکب چنین اشتباهی شده اند؛ بنابراین برخلاف باور غلط، منظور از واژه قزاق اشاره به قوم آسیایی و ترک تبار قزاق نیست، بلکه منظور نام قوم سفیدپوست اوکراینی کازاک است که بر روی این واحد نظامی گذاشته شد.
کازاک قومی از نژاد سفید اروپایی و اسلاوتبار هستند و زیستگاه شان اوکراین کنونی و جنوب غرب روسیه، به ویژه جلگهٔ رود دن است. این قوم قرن ها در دوران روسیهٔ تزاری از نوعی خودمختاری برخوردار بود، جنگاورانش زبانزد بودند و به همین دلیل، بخش مهمی از ارتش روسیه را به خود اختصاص دادند و در جنگ های توسعه طلبانهٔ تزارها نقشی بسزا ایفا کردند.
قزاق قومی از نژاد زردپوست آسیایی و عمدتاً مسلمان با تبار ترکی هستند که زیستگاه شان آسیای میانه ( قزاقستان کنونی ) هست و تا قرن نوزدهم که خان نشین هایشان به تصرف ارتش روسیه درآمد، حضوری در تاریخ روسیه نداشتند.