قوانین افلاطون

قوانینِ افلاطون
(یا: نوامیس) رساله ای سیاسی به صورت محاوره، از افلاطون، به یونانی. این رساله متشکل از دوازده کتاب، دربردارندۀ نظریه های سیاسی و نهایی افلاطون است. مقدمۀ آن به اثبات سودمندی قوانین اختصاص دارد و کتاب اول تا چهارم در توضیح هدف هایی است که قانون گذار باید مد نظر داشته باشد، ازجمله خیر عمومی و صلح و هم بستگی میان شهروندان. افلاطون در دیگر کتاب ها برای مشخص کردن شکلِ حکومتی که در آن این اهداف تحقق می یابند، همۀ نظام های سیاسی را بررسی کرده و تاریخچه سیر تحولات آن را بازگفته است. او پس از بررسی دقیق انواع مختلف قوانین اساسی، به این نتیجه می رسد که سرنگونی دولت ها یا به سبب عوامل داخلی است یا ناکارآمدی رهبران قانون گذاران. بنابراین، بهترین نوع حکومت، حکومت مختلط است به شرط آن که مجموعه ای استوار از قوانین پشتیبانِ منافع مردم بر آن حاکم باشد. مسائلی چون خانواده، ازدواج، تعلیم و تربیت، آموزش، هنر، و دین ازجمله موضوعات اساسی است که افلاطون در تبیین نظریات سیاسی خود در این رساله به آن ها پرداخته است. سیسرون، فیلسوف رومی ( ـ۴۳پ م)، در اثرش به نام دربارۀ قوانین، از رسالۀ افلاطون تأثیر و الهام گرفته است.