قوالی

/qavvAli/

مترادف قوالی: خنیاگری، خوانندگی، رامشگری، سرودخوانی، مطربی

دانشنامه آزاد فارسی

قَوّالی
اصطلاحی در موسیقی و به معنای آوازخواندن و نغمه گری کردن. قَوّال کسی است که در محافل به آواز خوش شعر بخواند. همچنین از اصطلاحات مجالس صوفیان است و ایرانیان قدیم این اصطلاح را برای خواننده به کار می بردند، زیرا نزد اعراب جاهلی قول در معنای غیر موسیقیایی آمده است. در واژه نامۀ موسیقی آمده است: «قوال در مجلس صوفیان اشعار ملیح و سوزناک و یا انواعی از رباعی و غزل عاشقانۀ عارفانه به صوت رسا خوانده و صوفیان که به صوت او اندک اندک به حالی خوش واصل شده اند به سماع برخاسته سپس اشعار مثنوی خوانده می شود».

پیشنهاد کاربران

موسیقی قوالی یکی از شاخه های موسیقی عرفانی است که بیشتر در کشور پاکستان و هند و بعضی مردم افغانستان رواج دارد. قوالی که آمیخته با عبادت است، همواره مورد اعتراض گروه های افراط گرای اسلامی بوده است.
ریشهٔ موسیقی قوالی به سدهٔ هفتم هجری بازمی گردد. زمانی که نوادگان تیمور لنگ بنا به وصیت پدربزرگان شان سعی به گردهمایی هنرمندان و اهل ادب در دهلی، آگرا و لاهور نموده و دوران طلایی شکوفایی ادبیات، معماری و موسیقی را از بهترین عوامل فرهنگی خراسان بزرگ و هند پایه گذاری کردند.
...
[مشاهده متن کامل]

علی بن عثمان هجویری پایه گذار صوفی گری در هندوستان، معین الدین چشتی و پیروان او به هنگام همایش، اشعار مولایانِ خود را به صورت سروده هایی اجرا می نمودند که به قوال شهرت یافت. قوال که به عواملِ ادبی و موسیقی غنی شده بود در نهایت گسترده ترین سبک موسیقی سنتی در هندوستان و پاکستان گردید.
درخشان ترین ستاره در موسیقی قوالی نصرت فاتح علی خان بود.
فاتح علی در تمام ترانه های عرفانی اش روی دو موضوع مذهب و خدا تمرکز می کرد او خدا، پیامبر اسلام و همهٔ پرهیزگاران را می ستود و از آن ها الهام می گرفت همزمان با نصرت، عزیز میا چهرهٔ شاخص دیگر قوالی بود؛ و با داشتن فوق لیسانس در فارسی، اردو و عربی شعر هم می سرود و بهترین اشعار را استفاده می کرد.

قوالی
منابع• https://fa.wikipedia.org/wiki/قوالی
سبکی موسیقی عرفانی که بیشتر در مناطق پاکستانی و هندی وجود دارد
قوال ( قو وال ) غین وقاف در فارسی نیست. قووال بر وزن . ماوال. وال. کاقاوال. تورکی است.

بپرس