قمشه ای محمدرضا

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] «محمدرضا قمشه ای» فرزند شیخ ابوالقاسم، در سال 1234ق در قمشه اصفهان متولد شد.
پدرش از فضلاء و علماء در قمشه بود. ایشان از عارفان الهی و حکمای اربعه تهران است که مدرس عرفانی و حکمی خاص خود را بر مبنای آثار محی الدین عربی و شارحانش و مشرب صدرایی تشکیل داده است.
وی انتقال دهنده مکتب عرفانی اصفهان به حوزه تهران بوده و فتح باب عرفانیات در تهران از وی آغاز شده است. می گویند سلسله اساتیدش به ملاعلی نوری و آقامحمد بیدآبادی و سپس تا ملاصدرا و از وی تا شیخ الرئیس ابن سینا می رسد.
او پس از تحصیل حکمت نزد آقا میرزا حسن نوری و حاج محمد جعفر لاهیجی، شروع به تحصیل در عرفان نظری و آثار محی الدین و صدرالدین قونوی نزد آقا سید رضی لاریجانی کرد و پس از استاد، بر کرسی تدریس عرفان و آثار محی الدین عربی نشست. وی بیشترین استفاده را از عارف بزرگوار آقا سیّد رضی لاریجانی برد.
ایشان احادیث و روایاتی که مقام و منزلت والای اهل بیت(ع) را بیان می کردند، قبول کرده و به معانی احادیث که از ظواهر آن ها فهمیده می شود، پایبند بودند. علاوه بر این، نسبت به فقیهان احترام زیادی قائل بود و آن ها را دوست می داشت و در بسیاری از مسائل شرعی به آن ها رجوع می نمود.می گویند متقابلاً فقهای عظام به اهل حکمت و عرفان احترام نهاده از امثال او در بعض موارد که مورد هجمه متعصبین و متحجرین قرار می گرفتند، دفاع کرده و از مقامات عالی آنان یاد نموده اند. ولی به هر حال، بر اساس عوامانه کردن دین توسط برخی از فقها به دلیل عدم تفقّه در جامعیت دین؛ حکم به تکفیر حکما و عرفامی کردند. به طوری که در مورد ایشان برخی بر سر منابر، حکم به تکفیرمی نمودند.
ایشان در سال 1306 در تهران وفات یافت.

پیشنهاد کاربران

بپرس