قمری مویه گر یا قمری سوگوار ( نام علمی: Zenaida macroura ) نام یک گونه از تیره کبوتران است.
قمری مویه گر از پرندگان بومی منطقه آمریکای شمالی هست. آنها در جنوب کانادا، در سراسر ایالات متحده و مکزیک تا پاناما زندگی می کنند. قمری های سوگوار در تمام طول سال در بیشتر محدوده جغرافیایی خود یافت می شوند، اما جمعیت های شمالی در طول زمستان به جنوب مهاجرت می کنند. [ ۱]
قمری های سوگوار پرندگانی هستند که سازگاری طبیعی بالایی دارند و در زیستگاه های مختلفی یافت می شوند. آنها بیشتر در جنگل های باز و لبه های جنگلی نزدیک علفزارها و مزارع دیده می شوند. آنها در مناطق کشاورزی و حومه شهرها به فراوانی یافت می شوند[ ۱]
قمری های مویه گر، پرندگانی با جثه متوسط از خانواده کبوتران هستند. اندازه، وزن و رنگ آنها در بین محدوده جغرافیایی آنها متفاوت است. آنها سری نسبتاً کوچک، دمی بلند و نوکی تیز دارند، روی پشت آنها به طور کلی آبی مایل به خاکستری تا قهوه ای مایل به خاکستری با لکه های سیاه روی بال ها و پشت چشم هاست، آنها منقاری کوچک و سیاه و پاهای قرمز دارند. نرها معمولاً بزرگتر از ماده ها هستند و رنگ آنها کمی روشن تر است، نرها تاجی مایل به آبی و سینه ای گلگون دارند. [ ۱]
قمری های مویه گر تک همسر هستند. برخی از جفت ها در طول زمستان با هم می مانند. نرها تعدادی نمایش، همراه با صدای «کوو» روی یک سکوی نمایش اجرا می کنند. آنها نرهای دیگر را از سکوی نمایشی خود دور می کنند، آن ها بجز زمان جفت یابی قلمروی ایجاد نمی کنند. ماده ها در نزدیکی نر بر روی سکوی نمایش او فرود می آیند و باعث می شود که نر یک سری مانورهای مفصل را برای معاشقه آغاز کند. اگر بین یک جفت پیوند تشکیل شود، نر و ماده چند روز پیش از شروع با هم شروع به ساختن لانه می کنند. ساخت لانه بیش از ده ساعت طول می کشد و یک بازه زمانی سه تا چهار روزه را پوشش می دهد.
قمری های ماده معمولاً دو تخم کوچک و سفیدرنگ می گذارند. جوجه ها پس از تولد و پس از ۱۵ روز لانه را ترک می کنند، اما تا زمانی که در پرواز موفق تر شوند، در نزدیکی لانه می مانند. قمری های مویه گر معمولاً تا ۸۵ روز پس از تولد قادر به تولید مثل هستند. آن ها طولانی ترین فصل تولیدمثل را در بین پرندگان آمریکای شمالی دارند. [ ۱]
قمری مویه گر از انواع حرکات بدنی برای ترساندن مزاحمان، تهدید نرهای مهاجم و جذب جفت های احتمالی استفاده می کند. آن ها با تولید مجموعه ای از نغمه ها و تماس ها برای برقراری ارتباط با سایر قمری ها استفاده می کنند. نغمهٔ نر برای جذب جفت اغلب در ماه های گرم سال شنیده می شود. ریتم صدای آنها معمولاً شبیه «کو اوو، اوو، اوو، اوو. » است. قمری های مویه گر هنگام پرواز صداهای غیرآوازی نیز تولید می کنند، هنگام پرواز صدای شبیه سوت می زنند، و گاه با بال های خود صداهای تند تند می زنند. هدف این صداها مشخص نیست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفقمری مویه گر از پرندگان بومی منطقه آمریکای شمالی هست. آنها در جنوب کانادا، در سراسر ایالات متحده و مکزیک تا پاناما زندگی می کنند. قمری های سوگوار در تمام طول سال در بیشتر محدوده جغرافیایی خود یافت می شوند، اما جمعیت های شمالی در طول زمستان به جنوب مهاجرت می کنند. [ ۱]
قمری های سوگوار پرندگانی هستند که سازگاری طبیعی بالایی دارند و در زیستگاه های مختلفی یافت می شوند. آنها بیشتر در جنگل های باز و لبه های جنگلی نزدیک علفزارها و مزارع دیده می شوند. آنها در مناطق کشاورزی و حومه شهرها به فراوانی یافت می شوند[ ۱]
قمری های مویه گر، پرندگانی با جثه متوسط از خانواده کبوتران هستند. اندازه، وزن و رنگ آنها در بین محدوده جغرافیایی آنها متفاوت است. آنها سری نسبتاً کوچک، دمی بلند و نوکی تیز دارند، روی پشت آنها به طور کلی آبی مایل به خاکستری تا قهوه ای مایل به خاکستری با لکه های سیاه روی بال ها و پشت چشم هاست، آنها منقاری کوچک و سیاه و پاهای قرمز دارند. نرها معمولاً بزرگتر از ماده ها هستند و رنگ آنها کمی روشن تر است، نرها تاجی مایل به آبی و سینه ای گلگون دارند. [ ۱]
قمری های مویه گر تک همسر هستند. برخی از جفت ها در طول زمستان با هم می مانند. نرها تعدادی نمایش، همراه با صدای «کوو» روی یک سکوی نمایش اجرا می کنند. آنها نرهای دیگر را از سکوی نمایشی خود دور می کنند، آن ها بجز زمان جفت یابی قلمروی ایجاد نمی کنند. ماده ها در نزدیکی نر بر روی سکوی نمایش او فرود می آیند و باعث می شود که نر یک سری مانورهای مفصل را برای معاشقه آغاز کند. اگر بین یک جفت پیوند تشکیل شود، نر و ماده چند روز پیش از شروع با هم شروع به ساختن لانه می کنند. ساخت لانه بیش از ده ساعت طول می کشد و یک بازه زمانی سه تا چهار روزه را پوشش می دهد.
قمری های ماده معمولاً دو تخم کوچک و سفیدرنگ می گذارند. جوجه ها پس از تولد و پس از ۱۵ روز لانه را ترک می کنند، اما تا زمانی که در پرواز موفق تر شوند، در نزدیکی لانه می مانند. قمری های مویه گر معمولاً تا ۸۵ روز پس از تولد قادر به تولید مثل هستند. آن ها طولانی ترین فصل تولیدمثل را در بین پرندگان آمریکای شمالی دارند. [ ۱]
قمری مویه گر از انواع حرکات بدنی برای ترساندن مزاحمان، تهدید نرهای مهاجم و جذب جفت های احتمالی استفاده می کند. آن ها با تولید مجموعه ای از نغمه ها و تماس ها برای برقراری ارتباط با سایر قمری ها استفاده می کنند. نغمهٔ نر برای جذب جفت اغلب در ماه های گرم سال شنیده می شود. ریتم صدای آنها معمولاً شبیه «کو اوو، اوو، اوو، اوو. » است. قمری های مویه گر هنگام پرواز صداهای غیرآوازی نیز تولید می کنند، هنگام پرواز صدای شبیه سوت می زنند، و گاه با بال های خود صداهای تند تند می زنند. هدف این صداها مشخص نیست.
wiki: قمری مویه گر