قمحی

لغت نامه دهخدا

قمحی. [ ق ِ حا ] ( ع اِ ) سر نره. ( منتهی الارب ). قِمحاة. ( منتهی الارب ). رجوع به قمحاة شود.

فرهنگ فارسی

سر نره قمحاه

دانشنامه آزاد فارسی

قَمْحی (Kimhi (Kimchi
خاندان یهودی در اسپانیا و فرانسه. چند عالِم صرف ونحو زبان عبری از آن برخاسته اند. یوسف بن اسحاق قمحی (۱۱۰۵ـ۱۱۷۰م)، نویسندۀ تفسیر کتاب مقدس و کتابی در باب حروف صدادار است. پسرش موسی قمحی (۱۱۹۰م)، که کتاب عبری راه های معرفت او دستورنامه و گنجینۀ اطلاعات زبان شناختی است. برادرش داوود قمحی (۱۱۶۰ـ ۱۲۳۵) نیز کتاب هایی نوشت، از جمله کتاب ریشه ها، که فرهنگ کتاب مقدس است؛ و قلم کاتب، که رساله ای در باب سجاوندی است.

پیشنهاد کاربران

بپرس