قماط

لغت نامه دهخدا

قماط. [ ق ِ ] ( ع اِ ) رسن که قوائم گوسفند به وی بندند. ( منتهی الارب ). رسن که دست و پای گوسفند را بدان بندند برای سر بریدن. ( اقرب الموارد ). || دست بند. ( منتهی الارب ). الحبل یشد به الاسیر. ( اقرب الموارد ). || پای بند کودک گهوارگی. ( منتهی الارب ). قنداق. قنداقه. خرقة عریضه تلف علی الصغیر اذ اشد فی المهد. ج ، قُمُط. ( اقرب الموارد ). || رشته ای که بدان خُص [ قصب ] قصب را استوار بندند و گفته اند آن چوبی است که برون قصب است یا درون آن است و قصب را بدان استوار کنند. ( از اقرب الموارد ).
قماط. [ ق َم ْ ما ] ( ع ص ) دزد. || سازنده قنداق برای کودکان. ( از اقرب الموارد ).
قماط. [ ق ُم ْ ما ] ( ع ص ، اِ ) دزدان. ( اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

پارچهای که دست وپای کودک شیرخواررادر آن می بندند، قنداق، قنداقه
( اسم ) ۱ - ریسمانی که بدان دست و پای گوسفند را بندند ۲ - پارچه ای که بدان دست و پای کودک را بندند ۳ - پارچه عریضی که کودک را بدان پیچند : پس در حال دایه بیامد و او را ( کودک را ) در قماط پیچید .
دزدان

فرهنگ معین

(قِ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - ریسمانی که با آن دست و پای گوسفند را بندند. ۲ - پارچة عریضی که کودک را بدان پیچند.

فرهنگ عمید

= قنداق

پیشنهاد کاربران

بپرس