قُم، استان
34081900-2.jpg
کوچک ترین استان ایران، در مرکز شمالی کشور. بین استان های تهران در شمال، سمنان در شرق، اصفهان و مرکزی در جنوب، و استان مرکزی در غرب قرار دارد. این استان از سه ناحیۀ متمایز تشکیل شده است: کوه های نه چندان مرتفع شمالی، دشت مرکزی، و کوه های نسبتاً بلند جنوبی که بخشی از رشته کوه های مرکزی ایران است. کوه پلنگ آبی، با ارتفاع ۳,۱۵۴ متر واقع در جنوب استان، بلندترین کوه آن است و کوه های خستک، گلستان، و کوربُلاع از دیگر ارتفاعات مهم آن محسوب می شوند. شهر مذهبی قم و اراضی کشاورزی و قسمتی از روستاها و آبادی های استان در دشت مرکزی جای دارند و دریاچۀ نمک، واقع در مرز شرقی، و دریاچۀ حوض سلطان، که هر دو شوره زارهای وسیعی اند، همراه با قمرود و قره چای، که به دریاچۀ نمک ختم می شوند، مهم ترین عارضه های آبی این استان را تشکیل می دهند. اقلیم این استان، به استثنای بخش های کوچکی از کوهستان جنوبی که تا اندازه ای معتدل اند، گرم و خشک است و بارندگی سالانۀ اندکی دارد. استان قم سرزمینی کشاورزی است و فرآورده های آن عبارت اند از انار، صیفی جات، غلات، و میوه های فصلی. نساجی، چاپ و صحافی، تولید سنگ های ساختمانی و شیرینی جات سنتی، و کنسرو و کمپوت بخشی از فعالیت های صنعتی و اقتصادی آن است. سنگ های آهکی و گچی و بعضی کانی های غیرصنعتی و نفت و گاز از منابع زیرزمینی آن به شمار می آیند؛ صنعت توریسم نیز اهمیت فراوانی دارد. استان قم با ۱,۰۴۰,۶۸۱ نفر (۱۳۸۵) جمعیت، از یک شهرستان و پنج بخش با مرکزیت اداری شهر قم تشکیل شده است. در تقسیمات کشوری ۱۳۱۶ قم جزئی از استان دوم بود و در سال های بعد نیز از شهرستان های استان تهران محسوب می شد. این استان در ۱۳۷۷ به استانی مستقل تبدیل شد.
34081900-2.jpg
کوچک ترین استان ایران، در مرکز شمالی کشور. بین استان های تهران در شمال، سمنان در شرق، اصفهان و مرکزی در جنوب، و استان مرکزی در غرب قرار دارد. این استان از سه ناحیۀ متمایز تشکیل شده است: کوه های نه چندان مرتفع شمالی، دشت مرکزی، و کوه های نسبتاً بلند جنوبی که بخشی از رشته کوه های مرکزی ایران است. کوه پلنگ آبی، با ارتفاع ۳,۱۵۴ متر واقع در جنوب استان، بلندترین کوه آن است و کوه های خستک، گلستان، و کوربُلاع از دیگر ارتفاعات مهم آن محسوب می شوند. شهر مذهبی قم و اراضی کشاورزی و قسمتی از روستاها و آبادی های استان در دشت مرکزی جای دارند و دریاچۀ نمک، واقع در مرز شرقی، و دریاچۀ حوض سلطان، که هر دو شوره زارهای وسیعی اند، همراه با قمرود و قره چای، که به دریاچۀ نمک ختم می شوند، مهم ترین عارضه های آبی این استان را تشکیل می دهند. اقلیم این استان، به استثنای بخش های کوچکی از کوهستان جنوبی که تا اندازه ای معتدل اند، گرم و خشک است و بارندگی سالانۀ اندکی دارد. استان قم سرزمینی کشاورزی است و فرآورده های آن عبارت اند از انار، صیفی جات، غلات، و میوه های فصلی. نساجی، چاپ و صحافی، تولید سنگ های ساختمانی و شیرینی جات سنتی، و کنسرو و کمپوت بخشی از فعالیت های صنعتی و اقتصادی آن است. سنگ های آهکی و گچی و بعضی کانی های غیرصنعتی و نفت و گاز از منابع زیرزمینی آن به شمار می آیند؛ صنعت توریسم نیز اهمیت فراوانی دارد. استان قم با ۱,۰۴۰,۶۸۱ نفر (۱۳۸۵) جمعیت، از یک شهرستان و پنج بخش با مرکزیت اداری شهر قم تشکیل شده است. در تقسیمات کشوری ۱۳۱۶ قم جزئی از استان دوم بود و در سال های بعد نیز از شهرستان های استان تهران محسوب می شد. این استان در ۱۳۷۷ به استانی مستقل تبدیل شد.
wikijoo: قم،_استان