قلمرو هند، رسماً اتحادیه هند، یک قلمرو مستقل در کشورهای مشترک المنافع بریتانیا بود که بین ۱۵ اوت ۱۹۴۷ تا ۲۶ ژانویه ۱۹۵۰ وجود داشت. تا زمان ایجاد آن، شبه قاره هند، که معمولاً در استفاده معاصر آن را «هند» می نامند، به عنوان یک امپراتوری غیررسمی توسط بریتانیا اداره می شد. این امپراتوری که راج بریتانیا و گاهی امپراتوری هند بریتانیا نیز نامیده می شود، شامل مناطقی بود که مجموعاً هند بریتانیا نامیده می شدند که مستقیماً توسط دولت بریتانیا اداره می شد و مناطقی به نام ایالت های شاهزاده که تحت یک سیستم توسط حاکمان هند اداره می شدند. قلمرو هند با تصویب قانون استقلال هند در سال ۱۹۴۷ رسمیت یافت، که همچنین یک قلمرو مستقل بر پاکستان را رسمی کرد ( شامل مناطق هند بریتانیا که امروز پاکستان و بنگلادش هستند ) . قلمرو هند در اصطلاح رایج «هند» باقی ماند اما از نظر جغرافیایی کاهش یافت. بر اساس این قانون، دولت بریتانیا تمام مسئولیت اداره مناطق سابق خود را رها کرد. دولت همچنین حقوق معاهده خود با حاکمان ایالت های شاهزاده را لغو کرد و به آنها توصیه کرد که در یک اتحادیه سیاسی با هند یا پاکستان بپیوندند. بر این اساس، عنوان سلطنتی پادشاه بریتانیا، «امپراتور هند» کنار گذاشته شد.
... [مشاهده متن کامل]
قلمرو هند زمانی به وجود آمد که هند بریتانیا هم تقسیم شده بود و هم درگیر خشونت مذهبی بود. پیش از ایجاد آن، جنبشی ملی گرایانه ضداستعماری پیشگام و تأثیرگذار وجود داشت که به عامل اصلی پایان دادن به راج بریتانیا تبدیل شد. دولت جدیدی به رهبری جواهر لعل نهرو به عنوان نخست وزیر و والابای پاتل به عنوان معاون نخست وزیر، هر دو از اعضای کنگره ملی هند تشکیل شد. لرد مونتباتن، آخرین نایب السلطنه، تا ژوئن ۱۹۴۸ به عنوان اولین فرماندار کل هند مستقل در این سمت باقی ماند.
خشونت مذهبی به زودی و تا حد زیادی با تلاش های مهاتما گاندی ریشه کن شد، اما نه قبل از آن که خشم از او در میان برخی از هندوها افزایش یافت و در نهایت به قیمت جان او تمام شد. مسئولیت ادغام ایالات شاهزاده امپراتوری هند بریتانیا در هند جدید به عهده پاتل بود. تا پایان سال ۱۹۴۷ و بخش بهتری از سال ۱۹۴۸، ادغام با ابزارهای القائات و گاهی تهدیدها انجام شد. این کار به جز در ایالت جوناگاد، ایالت حیدرآباد و به ویژه کشمیر و جامو، که آخرین مورد منجر به جنگ بین هند و پاکستان و مناقشه ای شد که تا امروز ادامه داشته است، بدون مشکل پیش رفت. در این مدت قانون اساسی جدید جمهوری هند تدوین شد. این تا حد زیادی بر اساس قانون دولت هند ۱۹۵۳ راج بریتانیا برخی از جنبه های گذشته دیرینه هند را با لغو ممنوع بودن لمس و به رسمیت شناختن تمایزات طبقاتی رد کرد.
... [مشاهده متن کامل]
قلمرو هند زمانی به وجود آمد که هند بریتانیا هم تقسیم شده بود و هم درگیر خشونت مذهبی بود. پیش از ایجاد آن، جنبشی ملی گرایانه ضداستعماری پیشگام و تأثیرگذار وجود داشت که به عامل اصلی پایان دادن به راج بریتانیا تبدیل شد. دولت جدیدی به رهبری جواهر لعل نهرو به عنوان نخست وزیر و والابای پاتل به عنوان معاون نخست وزیر، هر دو از اعضای کنگره ملی هند تشکیل شد. لرد مونتباتن، آخرین نایب السلطنه، تا ژوئن ۱۹۴۸ به عنوان اولین فرماندار کل هند مستقل در این سمت باقی ماند.
خشونت مذهبی به زودی و تا حد زیادی با تلاش های مهاتما گاندی ریشه کن شد، اما نه قبل از آن که خشم از او در میان برخی از هندوها افزایش یافت و در نهایت به قیمت جان او تمام شد. مسئولیت ادغام ایالات شاهزاده امپراتوری هند بریتانیا در هند جدید به عهده پاتل بود. تا پایان سال ۱۹۴۷ و بخش بهتری از سال ۱۹۴۸، ادغام با ابزارهای القائات و گاهی تهدیدها انجام شد. این کار به جز در ایالت جوناگاد، ایالت حیدرآباد و به ویژه کشمیر و جامو، که آخرین مورد منجر به جنگ بین هند و پاکستان و مناقشه ای شد که تا امروز ادامه داشته است، بدون مشکل پیش رفت. در این مدت قانون اساسی جدید جمهوری هند تدوین شد. این تا حد زیادی بر اساس قانون دولت هند ۱۹۵۳ راج بریتانیا برخی از جنبه های گذشته دیرینه هند را با لغو ممنوع بودن لمس و به رسمیت شناختن تمایزات طبقاتی رد کرد.
