قلمرو امپراتوری بریتانیا

قلمرو امپراتوری بریتانیا ( به انگلیسی: Dominions of the British Empire یا به اختصار Dominions ) حکومت هایی بودند نیمه مستقل از سیاست های تحت تاج و تخت انگلستان که امپراتوری بریتانیا را تشکیل می دادند که با شکل گرفتن کنفدراسیون کانادا در سال ۱۸۶۷ آغاز شد. [ ۱] [ ۲] «وضعیت قلمرو» یا «سلطه» یک اصطلاح حرفه ای بنیادی است که برای نشان دادن یک قلمروی مشترک المنافع نیمه مستقل استفاده می شود. این قلمروها شامل کانادا، استرالیا، نیوزیلند، نیوفاندلند، آفریقای جنوبی و کشور آزاد ایرلند بودند. هند و پاکستان نیز مانند سیلان ( سری لانکا فعلی ) برای مدت کوتاهی قلمرو بودند. اعلامیه بالفور در سال ۱۹۲۶ قلمروها را به عنوان «جوامع خودمختار درون امپراتوری بریتانیا» به رسمیت شناخت و قانون وست مینستر در سال ۱۹۳۱ استقلال کامل قانونگذاری آنها را تأیید کرد.
نخستین استفاده قبلی از قلمرو برای اشاره به یک حکومت خاص مربوط به قرن شانزدهم است که برای توصیف ولز از سال ۱۵۳۵ تا ۱۸۰۱ استفاده می شد.