قلم خودنویس. [ ق َ ل َ خوَدْ / خُدْ ن ِ ] ( اِ مرکب ) قلمی که مرکب در میان دارد و بی آنکه آن را بجوهر زنند نویسد. در تهذیب تاریخ ابن عساکر در ترجمه ابوالعلا صاعدبن حسن بن صاعد آرد: از مخترعات او قلمی آهنین میان تهی بود که آن را از مداد پرمیکرد و یک ماه به کار میبرد بی آنکه قلم خشک شود. ( تهذیب تاریخ ابن عساکر ج 6 ص 360 ).
فرهنگ فارسی
قلمی که مرکب در میان دارد و بی آنکه آن را بجوهر زنند نویسد .
