قلعه ایروان ( به ارمنی Երևանի բերդը - به انگلیسی Yerevan Fortress - Erivan Fortress ) ، قلعه ای است که در اوایل سده ۱۶ میلادی در مرکز ایروان، ساحل چپ رود هرازدان در محل فعلی کارخانه شراب سازی آرارات ایروان به دستور سردار فرهاد پاشا فرمانده نیروهای عثمانی در سال ۱۵۸۳ میلادی ساخته شد.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۵۸۳ میلادی، نیروهای عثمانی به فرماندهی سردار فرهاد پاشا با سپاهیان بزرگی به منطقه هجوم آوردند و این بار نه تنها ارمنستان بلکه آذربایجان و تبریز را نیز به اشغال خود درآوردند و به دستور فرهاد پاشا در محل «کاخ خان ایروان» اقدام به ساختن قلعه ای کردند. برای این منظور، اهالی شهر را به کار گرفتند و آنان را مجبور کردند کلیهٔ بناهای سنگی و کلیساهای شهر را ویران کنند تا از سنگ های آنها برای ساختن دیوارهای قلعه استفاده کنند. در ۱۶۰۳ میلادی، نیروهای ایران به فرماندهی شاه عباس اول تمامی مناطق تحت اشغال عثمانی را بازپس گرفتند و قلعهٔ ایروان را نیز، پس از نه ماه محاصره، فتح کردند.
قلعه ایروان، کاخ سردار که در محل فعلی کارخانه شراب سازی آرارات، در نزدیکی ساختمان فعلی شهرداری ایروان، در کنار رود هرازدان، قرار داشت، محل استقرار خان ایروان و اطرافیان وی بود. قلعه ایروان را عثمانی ها با محصور کردن کاخی که صفویان در این مکان ساخته بودند بنا کردند. قلعه دارای پلانی مربع شکل با دو ردیف حصار با مصالح خشت و آجر بود که از سه سمت محوطه بزرگی را محصور می کرد و از سمت غربی به علت مشرف بودن به دره عمیق رود هرازدان فاقد حصار بود. در بین دیوارهای قلعه، پنجاه الی شصت برج نیم دایره برای دفاع بنا و در اطراف دیوارها خندقی به عمق پانزده الی بیست متر حفر شده بود که به هنگام جنگ آن را از آب پر می کردند.
قلعه دارای دو دروازه در دو سمت شمال و جنوب به نام های «باب شیروان» و «تبریز قاپوسی» بود که در بالای آنها نقش بزرگ شیر و خورشید قرار داشت. راه مخفی ای نیز به دره کناری وجود داشت که درب آن در داخل کاخ بود. قلعه ایروان را در واقع می توان شهری در درون شهری دیگر دانست چون به غیر از ساختمان های مختلف کاخ، اقامتگاه خان و ساختمان سه طبقه حرمسرای وی، با حمام مجزا و استخر آن، خانه های متعددی نیز در بین دیوارهای قلعه بود که مجموع هشتصد خانوار در آنها سکونت داشتند. در وسط قلعه، میدانی بود که اطراف آن مغازه های متعددی قرار داشت. تعدادی از این مغازه ها متعلق به ارمنی ها بود ولی ارمنی ها حق سکونت در قلعه را نداشتند و با غروب آفتاب و پیش از بسته شدن دروازه ها، می بایستی مغازه های خود را تعطیل و قلعه را ترک می کردند. در محوطه قلعه، دو مسجد وجود داشت که یکی را سردار عثمانی، رجب پاشا، در ۱۷۲۵ میلادی برای سنی ها بنا کرده بود و مسجد دیگر را، به نام مسجد عباس میرزا، حسینقلی خان سردار ایروانی در اواخر تسلط قاجار بر شهر ساخته بود. پس از آنکه نیروهای روس قلعه را تصرف کردند، مسجد عثمانی به «کلیسای ارتدکس روس» تبدیل و بعد از مدتی ویران و کلیسای روس در محل آن بنا شد ولی مسجد عباس میرزا تا زمان تخریب قلعه پابرجا بود.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۵۸۳ میلادی، نیروهای عثمانی به فرماندهی سردار فرهاد پاشا با سپاهیان بزرگی به منطقه هجوم آوردند و این بار نه تنها ارمنستان بلکه آذربایجان و تبریز را نیز به اشغال خود درآوردند و به دستور فرهاد پاشا در محل «کاخ خان ایروان» اقدام به ساختن قلعه ای کردند. برای این منظور، اهالی شهر را به کار گرفتند و آنان را مجبور کردند کلیهٔ بناهای سنگی و کلیساهای شهر را ویران کنند تا از سنگ های آنها برای ساختن دیوارهای قلعه استفاده کنند. در ۱۶۰۳ میلادی، نیروهای ایران به فرماندهی شاه عباس اول تمامی مناطق تحت اشغال عثمانی را بازپس گرفتند و قلعهٔ ایروان را نیز، پس از نه ماه محاصره، فتح کردند.
قلعه ایروان، کاخ سردار که در محل فعلی کارخانه شراب سازی آرارات، در نزدیکی ساختمان فعلی شهرداری ایروان، در کنار رود هرازدان، قرار داشت، محل استقرار خان ایروان و اطرافیان وی بود. قلعه ایروان را عثمانی ها با محصور کردن کاخی که صفویان در این مکان ساخته بودند بنا کردند. قلعه دارای پلانی مربع شکل با دو ردیف حصار با مصالح خشت و آجر بود که از سه سمت محوطه بزرگی را محصور می کرد و از سمت غربی به علت مشرف بودن به دره عمیق رود هرازدان فاقد حصار بود. در بین دیوارهای قلعه، پنجاه الی شصت برج نیم دایره برای دفاع بنا و در اطراف دیوارها خندقی به عمق پانزده الی بیست متر حفر شده بود که به هنگام جنگ آن را از آب پر می کردند.
قلعه دارای دو دروازه در دو سمت شمال و جنوب به نام های «باب شیروان» و «تبریز قاپوسی» بود که در بالای آنها نقش بزرگ شیر و خورشید قرار داشت. راه مخفی ای نیز به دره کناری وجود داشت که درب آن در داخل کاخ بود. قلعه ایروان را در واقع می توان شهری در درون شهری دیگر دانست چون به غیر از ساختمان های مختلف کاخ، اقامتگاه خان و ساختمان سه طبقه حرمسرای وی، با حمام مجزا و استخر آن، خانه های متعددی نیز در بین دیوارهای قلعه بود که مجموع هشتصد خانوار در آنها سکونت داشتند. در وسط قلعه، میدانی بود که اطراف آن مغازه های متعددی قرار داشت. تعدادی از این مغازه ها متعلق به ارمنی ها بود ولی ارمنی ها حق سکونت در قلعه را نداشتند و با غروب آفتاب و پیش از بسته شدن دروازه ها، می بایستی مغازه های خود را تعطیل و قلعه را ترک می کردند. در محوطه قلعه، دو مسجد وجود داشت که یکی را سردار عثمانی، رجب پاشا، در ۱۷۲۵ میلادی برای سنی ها بنا کرده بود و مسجد دیگر را، به نام مسجد عباس میرزا، حسینقلی خان سردار ایروانی در اواخر تسلط قاجار بر شهر ساخته بود. پس از آنکه نیروهای روس قلعه را تصرف کردند، مسجد عثمانی به «کلیسای ارتدکس روس» تبدیل و بعد از مدتی ویران و کلیسای روس در محل آن بنا شد ولی مسجد عباس میرزا تا زمان تخریب قلعه پابرجا بود.
