قفیل

لغت نامه دهخدا

قفیل. [ ق َ ] ( ع ص ، اِ ) پوست خشک. || آنچه خشک شود از درخت. || تازیانه. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). || گلاب. ( منتهی الارب ). رجوع به قِفّیل شود. || راه کوه سنگ که دویدن را نشاید، گویا کوچه دربسته است. || گیاهی است. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ).
قفیل. [ ق ِف ْ فی ] ( ع اِ ) گلاب. ( اقرب الموارد ). رجوع به قَفیل شود.
قفیل. [ ق َ ] ( اِخ ) موضعی است ( منتهی الارب ) در سرزمین طی. زیدبن خیل در شعر خود که آن راپیش از مرگش سروده از آن یاد کند. ( معجم البلدان ).

پیشنهاد کاربران

بپرس