قطیط

لغت نامه دهخدا

قطیط. [ ق ُ ] ( اِخ ) محمدبن حسین بن محمدبن جعفربن شیبانی عطار بغدادی ، مکنی به ابوالفتح. از محدثان است. وی از محمدبن مظفر حافظ و ابوحفص بن شاهین و علی بن عمر سکری و جزایشان روایت کند و از او ابوبکر خطیب روایت دارد. نام وی به شیوه نام های بادیه نشینان قطیط بود و چون بزرگ شد محمد نامیده گردید و به سال 434 هَ. ق. در اهواز وفات کرد. ولادت وی به سال 355 بود. ( اللباب ).

پیشنهاد کاربران

بپرس