قطقطه

لغت نامه دهخدا

( قطقطة ) قطقطة. [ ق َ ق َطَ ] ( ع مص ) باریدن ابر. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ): قطقطت السماء؛ امطرت. ( اقرب الموارد ). || تنها بانگ کردن سنگخوار. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ): قطقطت القطاة؛ صوتت وحدها. ( اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران

بپرس