قطره تنفسی

قطره تنفسی ( به انگلیسی: Respiratory droplet ) ذره ای است که عمدتاً از آب تشکیل شده و به اندازهٔ کافی بزرگ است که پس از تولید شدن می تواند به سرعت به زمین بیفتد، که اغلب با قطری بزرگتر از ۵ میکرومتر تعریف می شود. قطره های تنفسی در نتیجهٔ تنفس، صحبت کردن یا آواز، عطسه، سرفه یا استفراغ می تواند به صورت طبیعی به وجود آیند یا از طریق روش های پزشکی تولید کنندهٔ ذرات معلق در هوا ( AGP ) ، فلش توالت ها، اسپری یا دیگر فعالیت های خانگی به صورت مصنوعی می تواند تولید شود. این قطره ها ممکن است حاوی نمک، سلول و ذرات ویروسی باشند. آنها می توانند در نقاط مختلف دستگاه تنفسی تولید شوند؛ که این می تواند بر محتوای آنها تأثیر بگذارد. همچنین ممکن است بین افراد سالم و بیمار از نظر میزان مخاط، کمیت و چسبندگی آنها تفاوت هایی هست که می تواند در شکل گیری قطرات تأثیر گذار باشد.
باکتری شناس آلمانی، کارل فلوژ، در سال ۱۸۹۹ نخستین کسی بود که نشان داد میکروارگانیسم های موجود در قطرات دفع شده از مجاری تنفسی وسیله ای برای انتقال بیماری است. در اوایل سدهٔ بیستم، اصطلاح «قطره فلوژ» تا مدتی برای اشاره ب ذراتی به اندازهٔ کافی بزرگ باشند تا کاملاً خشک نشوند استفاده می شد، تقریباً بزرگتر از ۱۰۰ میکرومتر. [ ۱]
مفهوم قطرات فلوژ به عنوان منبع اصلی و برداری برای انتقال بیماری های دستگاه تنفسی تا در دههٔ ۱۹۳۰ غالب بود تا اینکه «ویلیام اف. ولز» تفاوت بین قطرات بزرگ و کوچک را متمایز کرد. [ ۲] [ ۳]