قطب محیی عبدالله

قُطب مُحیی، عبدالله (قرن ۹/۱۰ق)
(یا: قطب بن محیی) عارف ایرانی. او را با نسبتِ به پدرش، قطب محیی خوانده اند. تباری عرب داشت و نسب به قبیلۀ خزرج می برد، در شیراز می زیست و شیخ سجاده نشین ارشاد بوده است. جلال الدین دوانی، یک چند در محضر او حاضر می شده و گویا علوم عرفانی به نزد او تحصیل می کرده است. عرفان او متکی بر پیروی کامل از پیامبر اسلام (ص) بود و مدعی هیچ گونه سِمت عرفانی از قبیل مرشدی و قطبی نبوده است. سنی مذهب و از پیروان شیخ زین الدین خوافی بوده است. از او مجموعۀ مکاتباتی به فارسی در دست است که مشهور است. ابواب الخیر، در ده باب، یکی از مکاتیب گسترده و تخمین الأعمار نیز از دیگر مکاتبات اوست. سال وفاتش دانسته نیست، اما براساس آنچه خود در باب دهم ابواب الخیر نگاشته، تا پایان قرن ۹ق و گویا اوایل قرن ۱۰ق زنده بوده است.