قطب شیرازی عبدالله

[ویکی نور] ملا عبدالله قطب بن محیی، از معدود نویسندگان عارف قرن نهم می باشد که نامش در تذکره ها نیامده است. شخصیت، آثار و اقدامات قطب با همه اهمیتی که در تحولات فکری ایالت فارس دارد، تاکنون ناشناخته مانده است؛ هرچند، مورّخان هم عصر او و از آن جمله، روزبهان خنجی در «عالم آرای امینی» و مصلح الدین لاری در «مرآة الادوار و مرقاة الاخبار» او را از بزرگان و مشاهیر فارس دانسته اند.
تاریخ تولد و وفات او بر ما معلوم نیست، اما با توجه به شواهد موجود می توان گفت که قطب بن محیی بین سال های 838 تا 909ق می زیسته است و فرزند محیی الدین کوشکناری لاری و استاد حکیم معروف ملا جلال الدین دوانی (830 - 918ق) بوده است.
قطب شاگرد شیخ زید الدین جعفر خوافی خراسانی بوده و نسب او با چندین واسطه به عارف بزرگ ابی النجیب سهروردی می رسد و از نواده های سعد بن عباده خزرجی انصاری می باشد.
از ابتدای زندگی قطب اطلاع اندکی در دست است. او در یکی از نامه های خود اشاره ای کوتاه به مهاجرت خود از خُنج نموده است. خنج در قرن هشتم و نهم قمری یکی از پایگاه های مهم فکری و تربیت علما و اندیشمندان بوده است. در نیمه دوم قرن نهم قمری ظهور طبقه ای از علما، از مهاجرین نواحی ساحل خلیج فارس و از منطقه ای به نام کوشکنار به رهبری عبدالله قطب بن محیی در خنج، شرایط ویژه ای را به وجود آورد.
پس از مدتی و بنا به دلایلی، ادامه زندگی برای او در آنجا میسر نبود و ناگزیر به جهرم، سپس شیراز و اخوان آباد هجرت نمود.
وی یکی از معدود رهبران فکری و دینی است که با روش مخصوص به خود و از طریق نگارش انبوه مکاتبات اخلاقی - علمی به رهبری و اداره اجتماع اقدام نموده است. از سوی دیگر مبلغین او در نواحی مختلف فارس و ساحل خلیج فارس پراکنده می شدند و به تبلیغ ایده های رهبر خود می پرداختند.