پلاتسکارت ( Platskart ) نوعی واگن قطار است که هنوز در راه آهن کشورهایی مثل روسیه و اوکراین استفاده می شود.
به نوعی می توان آن را «سربازخانه متحرک» نامید، چون مثل خوابگاه سربازخانه ها، تخت ها در هر دو طرف یک راهروی باریک قرار دارند، بدون آن که با دیواری یا چیزی از هم جدا شده باشند.
روزها، پایین ترین تخت به جای صندلی و شب ها به جای تخت استفاده می شوند. بعضی واگن ها ۲ ردیف ( طبقه ) و بعضی واگن ها ۳ ردیف تخت دارند.
در انتهای راهرو هم، مسئول واگن می نشیند و ضمن رسیدگی به امور واگن، خوراکی و… می فروشد.
یکی از طولانی ترین شبکه راه آهن دنیا، که به «ترانس سیب» یا «راه آهن سراسری سیبری» معروف است، مسکو را به «ولادی واستوک» در شرق روسیه نزدیک ژاپن متصل می کند. مسیری ۹۳۰۰ کیلومتری که یه هفته طول می کشد.
افراد یک هفته را باید در چنین قطاری با ده ها مرد و زن و بچه همسفر باشند. در زمان شوروی که مردم خونگرم تر بودند و بیشتر به هم احترام می گذاشتند، چنین سفری می توانست دوست داشتنی و خاطره انگیز باشد. اما امروزه که مردم کم حوصله و بی اعتماد شده اند، تنها دلیل سفر با «پلاتسکارت» قیمت ارزان آن است.
هرچند که برای توریست های ماجراجو، فرصت بی نظیری است که از نزدیک با ملیت های مختلف مردم روسیه آشنا شده و دوست های خوبی پیدا کنند.
گفته می شود که دولت روسیه تصمیم دارد ظرف چند سال آینده «پلاتسکارت» را از رده خارج کند.
هر محفظه دارای ۶ قفسه برای مسافران در دو طبقه، دو میز، سه پایه چمدان، سه محفظه چمدان در زیر قفسه های پایین، دو پنجره است.
در طرف دیگر راهرو، ۴ قفسه در سراسر قطار وجود دارد ( ۲ تا پایین و ۲ تا بالا ) ، بین آنها یک میز وجود دارد، زیر قفسه های پایین اتاق چمدان وجود دارد، برای دسترسی به آنها قفسه ها بالا می روند، بالای قفسه های بالایی قفسه های چمدان وجود دارد. پنجره بالای میز باز می شود ( به جز محفظه های ۳ و ۶، جایی که محل های خروج اضطراری در آن قرار دارد ) .
شماره گذاری صندلی های کالسکه در جهت عقربه های ساعت انجام می شود: از دهلیز کار، شماره گذاری صندلی های محفظه و شماره گذاری صندلی های جانبی، برعکس، از دهلیز غیرفعال وجود دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبه نوعی می توان آن را «سربازخانه متحرک» نامید، چون مثل خوابگاه سربازخانه ها، تخت ها در هر دو طرف یک راهروی باریک قرار دارند، بدون آن که با دیواری یا چیزی از هم جدا شده باشند.
روزها، پایین ترین تخت به جای صندلی و شب ها به جای تخت استفاده می شوند. بعضی واگن ها ۲ ردیف ( طبقه ) و بعضی واگن ها ۳ ردیف تخت دارند.
در انتهای راهرو هم، مسئول واگن می نشیند و ضمن رسیدگی به امور واگن، خوراکی و… می فروشد.
یکی از طولانی ترین شبکه راه آهن دنیا، که به «ترانس سیب» یا «راه آهن سراسری سیبری» معروف است، مسکو را به «ولادی واستوک» در شرق روسیه نزدیک ژاپن متصل می کند. مسیری ۹۳۰۰ کیلومتری که یه هفته طول می کشد.
افراد یک هفته را باید در چنین قطاری با ده ها مرد و زن و بچه همسفر باشند. در زمان شوروی که مردم خونگرم تر بودند و بیشتر به هم احترام می گذاشتند، چنین سفری می توانست دوست داشتنی و خاطره انگیز باشد. اما امروزه که مردم کم حوصله و بی اعتماد شده اند، تنها دلیل سفر با «پلاتسکارت» قیمت ارزان آن است.
هرچند که برای توریست های ماجراجو، فرصت بی نظیری است که از نزدیک با ملیت های مختلف مردم روسیه آشنا شده و دوست های خوبی پیدا کنند.
گفته می شود که دولت روسیه تصمیم دارد ظرف چند سال آینده «پلاتسکارت» را از رده خارج کند.
هر محفظه دارای ۶ قفسه برای مسافران در دو طبقه، دو میز، سه پایه چمدان، سه محفظه چمدان در زیر قفسه های پایین، دو پنجره است.
در طرف دیگر راهرو، ۴ قفسه در سراسر قطار وجود دارد ( ۲ تا پایین و ۲ تا بالا ) ، بین آنها یک میز وجود دارد، زیر قفسه های پایین اتاق چمدان وجود دارد، برای دسترسی به آنها قفسه ها بالا می روند، بالای قفسه های بالایی قفسه های چمدان وجود دارد. پنجره بالای میز باز می شود ( به جز محفظه های ۳ و ۶، جایی که محل های خروج اضطراری در آن قرار دارد ) .
شماره گذاری صندلی های کالسکه در جهت عقربه های ساعت انجام می شود: از دهلیز کار، شماره گذاری صندلی های محفظه و شماره گذاری صندلی های جانبی، برعکس، از دهلیز غیرفعال وجود دارد.
wiki: قطار پلاتسکارت