قصر قاجار

این بنای وسیع که در راه قدیم تهران به شمیران قرار داشت، در بالای تپه ای واقع بود، و چهار برج مراقبت در چهارسوی آن قرار داشت. در ضمن این بنا فاقد پنجره های بیرونی بود و از این جهت بیشتر از آن که به یک کاخ پادشاهی شبیه باشد، به یک قلعه نظامی شباهت داشت.
باغ های بسیار بزرگی در اطراف این بنا واقع بود، که به وسیلهٔ استخرها و نهرهای زلال و پُرآبی از یکدیگر مجزا می شدند؛ و روی قطعه زمین های مطبقی احداث شده بودند. ورودی قصر دارای بالا خانه ای بود که چشم انداز زیبایی از صحرا، شمیران، تهران، خرابه های ری و نجف آباد، کاخ های اشرف آباد و دوشان تپه داشت و اطراف و بناها از آن بالا به خوبی دیده می شدند.
ناصر نجمی در کتاب دارالخلافه تهران تزئین داخلی اتاق ها را نظیر اغلب ساختمان های مجلل ایرانی دانسته و نوشته است که این تزئینات عبارت بودند از: آینه کاری، گچکاری، اکلیل کاری، نقاشی های عجیب و ساده و بی پیرایه ای از صحنه های حماسی ایران که با تصاویری از زندگی چنگیزخان و تیمور لنگ به هم آمیخته بود.
پیر آمدی ژوبر فرستاده ناپلئون به دربار فتحعلی شاه به سال ۱۲۲۱ قمری نیز از این نقاشی ها در کتاب مسافرت به ایران و ارمنستان، یاد کرده است.
از مندرجات مجموعه این منابع چنین بر می آید که بر دیوارهای جایگاه مخصوصی که در بالا خانه این بنا قرار داشته، تصاویری از شاهزادگان قاجاری نقاشی شده بوده است. همچنین در این بنا، نقوش برجسته ای که چهار زن که یکی از آن ها سر تا پا مسلح بود را نشان می دادند، حجاری شده بود.
نورگیری ساختمان ها در فضای داخلی از یک حیاط چهارگوش بود که در میان بنا قرار داشت، و در وسط آن حوض بزرگی قرار داشت. از جمله تزئینات داخلی که درون اتاق های بنا استفاده شده بود، می توان به آینه کاری، گچ کاری، اکلیل کاری اشاره نمود. همچنین نقاشی های ساده و زیبایی که یادآور هنرهای حماسی ایران بودند، در میان این تزئینات به چشم می خورد. در بین این نقاشی های ساده و عجیب تصاویری از زندگی و جنگ های چنگیزخان مغول و تیمورلنگ ( که قاجاریان ادعا می کردند نسبشان به آن ها می رسد نیز، به چشم می خورد.