قصد مبالغه و بلاغت

[ویکی فقه] قصد مبالغه و بلاغت، یکی از اغراض استعمال کنایه می باشد.
یکی از اسباب کنایه ، قصد مبالغه و بلاغت است.
مثال
مانند آیات:۱. (اومن ینشا فی الحلیة وهو فی الخصام غیر مبین)؛ «آیا کسی را که در لابه لای زینت پرورش می یابد و هنگام جدال ، قادر به تبیین مقصود خود نیست ( فرزند خدا می خوانند؟! ) ». این آیه کنایه از زنان است که در پیرایه زیور و زینت پرورش می یابند و این عمل، آنان را از دقت نظر در امور مهم بازمی دارد. اگر از آن ها با لفظ «نساء» نام می برد، این مطلب از آن استفاده نمی شد و مقصود واقعی، نفی این اوصاف از ملائکه است.۲. (وقالت الیهود ید الله مغلولة). این جا قصد مبالغه در زشتی کلام یهودیان ، و «مغلولة» کنایه از «بخل» است.۳. (بل یداه مبسوطتان) که کنایه از کرم خداوند و قصد مبالغه در سخاوت و بخشندگی او است.