قصد توصل

[ویکی فقه] قصد توصل به قصد رسیدن به ذی المقدمه هنگام انجام مقدمه اطلاق می شود.
« قصد »، در لغت به معنای عزم، و «توصل» به معنای رسیدن به چیزی است، و قصد توصل، در اصطلاح اصولی ها به معنای انجام مقدمه از سوی مکلف به قصد رسیدن به ذی المقدمه است، مثل: وضو گرفتن به قصد توصل و رسیدن به نماز .
از نظر اصولیون
اصولی ها در بحث مقدمه واجب بنا بر ملازمه بین مقدمه و ذی المقدمه در این که وجوب مقدمی نسبت به چه امری تحقق پیدا می کند، اختلاف دارند. ثمره این اختلاف، چند نظریه است.
← شیخ انصاری
ثمره اختلاف میان نظریه مرحوم «شیخ انصاری» و عقیده مشهور، در یک فرع فقهی ظاهر می شود و آن این که اگر مسلمانی در معرض غرق شدن است، یا مال وی در معرض آتش سوزی قرار گرفته است، در این صورت، به یقین ، انقاذ غریق و اطفای حریق وجوب فعلی پیدا می کند، اما اگر مقدمه انقاذ و اطفا، داخل شدن در ملک غیر باشد و راهی جز آن نباشد، بنا بر نظر مرحوم «شیخ» اگر مکلف قصد توصل به ذی المقدمه نداشته باشد، حرمت تصرف در ملک غیر، به حکم اولی خود باقی است؛ ولی به نظر مشهور و مرحوم «آخوند» اگر قصد توصل هم نداشته باشد مثل این که برای تفریح از آن جا عبور کند چون مقدمه امر واجبی است، حرمت آن از بین می رود و نه تنها مباح، بلکه واجب می گردد.