میر ابواحمد محمد خسرو ایران زمین
آنک پیش آرد در شادی چو پیش آید کفا.
و جز این دو آگاهی در تذکره ها و تاریخ اثری ازین شاعر نیست و بالتبع ضبط تخلص او نیز به دست نیامده است. و بعید نیست که جزء اول تخلص او قصار به فتح قاف و تشدید صادباشد به معنی گازر، مانند کسائی و بخار ساغرجی و اسکاف و اغجی و خبّازی و بانیدی و غضائری و بندار و جوهری که تخلص ها حکایت از پیشه یا شغلی کند، و جزء دویم آن امی به ضم همزه و تشدید میم به یاء کشیده. و شاید این شاعر نیز مانند بعضی شعرای دیگر خواندن و نوشتن نمیدانست. ( یادداشت مؤلف ). محمد قزوینی در تعلیقات خود بر چهارمقاله آرد: در غالب نسخ و در لغات اسدی ص 27 به همین هیأت نوشته شده است و معلوم نشد نسبت به چیست و ضبط آن چگونه است ، و از مداحان سلطان ابواحمد محمدبن محمود غزنوی است. در لغت کفا گوید: «کفا» سختی بود. قصار امی گفت :
میر ابواحمد محمد خسرو ایران زمین
آنک پیش آرد در شادی چو پیش آید کفا.
( حواشی چهارمقاله عروضی ص 28 ).
ای شکفته گلبن پیوسته با خورشید سرطرفه بیخ و طرفه شاخ و طرفه برگ و طرفه بر
بیخ و شاخ و برگ و بَرْت از سیم و ماه و مشک و عود
ماه گرد سیم خام و مشک ناب و عود تر.